خمر میانه

خمرهای میانی مرحله تاریخی زبان خمر است که میان سده های ۱۴ و ۱۸ میلادی[ ۲] پس از خمر باستان و پیش از زبان خمر نو وجود داشت. آغاز دوره خمر میانه تقریباً با سقوط امپراتوری خمر انگکوری به پادشاهی سیامی آیوتایا و دوره تاریخ کامبوج که عموماً به عنوان دوره پساآنگکور شناخته می شود، همزمان است.
دوره خمر میانه مرحله ای گذار بود که در آن زبان شاهد تغییرات نسبتاً سریع و شگرفی، به ویژه در واج شناسی، بود[ ۲] که با ظهور زبانی به پایان رسید که به عنوان خمر نوین شناخته می شود. پایان این دوره تقریباً با تاج گذاری آنگ انگ، پدر آنگ دوونگ در سال ۱۷۷۷، همزمان بود.