[ویکی فقه] خلقت جهان در قرآن. در این نوشتار به دو بحث درباره خلقت جهان پرداخته می شود، اول: منشا پیدایش جهان هستی، دوم: آفرینش آسمان و زمین در شش روز.
گرچه قرآن کریم به صراحت بحث خلقت و جهان هستی و کیفیت و جزئیات آن را مطرح نکرده؛ ولی خداوند متعال درباره منشا آفرینش و مخلوقات عالم هستی می فرماید: «او کسی است که آسمان ها و زمین را در شش روز (شش دوران) آفرید و عرش (قدرت) او بر آب قرار داشت (به خاطر این آفرید) تا شما را آزمایش کند تا کدام یک عملتان بهتر است و اگر بگویی شما بعد از مرگ برانگیخته می شوید، مسلما کافران می گویند این سحر آشکاری است.»
← عرش
بحث از آفرینش آسمان و زمین در شش روز، در هفت مورد از آیات قرآن مجید آمده است، ولی در سه مورد علاوه بر آسمانها و زمین (ما بینهما) و آنچه میان زمین و آسمان قرار دارد، نیز به آن اضافه شده است که در حقیقت توضیحی است برای جمله قبل، زیرا همه اینها در معنی آسمانها و زمین جمع است. لفظ یوم که مرادف آن در زبان فارسی کلمه روز است؛ در هر مقام و مناسبتی، معنای مخصوصی به خود میگیرد. معمولا این لفظ در همان معنای روز که ضد شب است به کار می رود و در قرآن نیز این معنی زیاد به کار رفته است. ولی گاهی همین لفظ به معنای، یک دوران و اوقات استعمال میشود؛ به طوری که اگر چیزی دوران های مختلفی داشته باشد، به هر دورانی یوم اطلاق میگردد. مثلا پیرمردی میگوید: روزی کودک بودم، روزی هم جوان بودم، امروز دیگر پیر شده ام؛ چون این دوران ها مانند حلقه های زنجیر یکی به دیگری مانند سه روز معمولی وصل است. از این نظر این سه دوران مختلف زندگی را به لفظ روز تعبیر میکنند. در قرآن از عالم رستاخیز به یوم القیامه تعبیر شده است و این نشان میدهد که مجموعه رستاخیز که دورانی است بسیار طولانی، به عنوان روز قیامت شمرده شده است. راغب در مفردات میگوید: یوم گاهی به مقدار زمان میان طلوع و غروب آفتاب گفته میشود و گاهی به مدتی از زمان، هر مقدار که باشد. در کتب تفسیر نیز منظور از ایام را اوقات معنی کرده اند. در روایات و سخنان پیشوایان دینی نیز کلمه یوم به معنی دوران بسیار آمده است. چنانکه حضرت علی (علیه السّلام) میفرمایند: الدهر یومان یوم لک و یوم علیک روزگاری دو روز بیش نیست، روزی که به نفع تو میگردد و روزی هم به زیان توست. یعنی انسان در طول زندگی خود دو دوران مختلف دارد، روزی در اوج قدرت است و روزی گرفتار مشکلات. و یا به قول کلیم کاشانی: بدنامی حیات دو روزی نبود بیش آن هم کلیم با تو بگویم چسان گذشت یک روز صرف بستن دل شد به این و آن روز دگر به کندن دل زین و آن گذشت در اینجا مسلما منظور کلیم از روز، دوران است.
← مقصود از شش روز
خلقت جهان؛ تعاون در خلقت (قرآن)؛ اجل جهان آفرینش (قرآن).
گرچه قرآن کریم به صراحت بحث خلقت و جهان هستی و کیفیت و جزئیات آن را مطرح نکرده؛ ولی خداوند متعال درباره منشا آفرینش و مخلوقات عالم هستی می فرماید: «او کسی است که آسمان ها و زمین را در شش روز (شش دوران) آفرید و عرش (قدرت) او بر آب قرار داشت (به خاطر این آفرید) تا شما را آزمایش کند تا کدام یک عملتان بهتر است و اگر بگویی شما بعد از مرگ برانگیخته می شوید، مسلما کافران می گویند این سحر آشکاری است.»
← عرش
بحث از آفرینش آسمان و زمین در شش روز، در هفت مورد از آیات قرآن مجید آمده است، ولی در سه مورد علاوه بر آسمانها و زمین (ما بینهما) و آنچه میان زمین و آسمان قرار دارد، نیز به آن اضافه شده است که در حقیقت توضیحی است برای جمله قبل، زیرا همه اینها در معنی آسمانها و زمین جمع است. لفظ یوم که مرادف آن در زبان فارسی کلمه روز است؛ در هر مقام و مناسبتی، معنای مخصوصی به خود میگیرد. معمولا این لفظ در همان معنای روز که ضد شب است به کار می رود و در قرآن نیز این معنی زیاد به کار رفته است. ولی گاهی همین لفظ به معنای، یک دوران و اوقات استعمال میشود؛ به طوری که اگر چیزی دوران های مختلفی داشته باشد، به هر دورانی یوم اطلاق میگردد. مثلا پیرمردی میگوید: روزی کودک بودم، روزی هم جوان بودم، امروز دیگر پیر شده ام؛ چون این دوران ها مانند حلقه های زنجیر یکی به دیگری مانند سه روز معمولی وصل است. از این نظر این سه دوران مختلف زندگی را به لفظ روز تعبیر میکنند. در قرآن از عالم رستاخیز به یوم القیامه تعبیر شده است و این نشان میدهد که مجموعه رستاخیز که دورانی است بسیار طولانی، به عنوان روز قیامت شمرده شده است. راغب در مفردات میگوید: یوم گاهی به مقدار زمان میان طلوع و غروب آفتاب گفته میشود و گاهی به مدتی از زمان، هر مقدار که باشد. در کتب تفسیر نیز منظور از ایام را اوقات معنی کرده اند. در روایات و سخنان پیشوایان دینی نیز کلمه یوم به معنی دوران بسیار آمده است. چنانکه حضرت علی (علیه السّلام) میفرمایند: الدهر یومان یوم لک و یوم علیک روزگاری دو روز بیش نیست، روزی که به نفع تو میگردد و روزی هم به زیان توست. یعنی انسان در طول زندگی خود دو دوران مختلف دارد، روزی در اوج قدرت است و روزی گرفتار مشکلات. و یا به قول کلیم کاشانی: بدنامی حیات دو روزی نبود بیش آن هم کلیم با تو بگویم چسان گذشت یک روز صرف بستن دل شد به این و آن روز دگر به کندن دل زین و آن گذشت در اینجا مسلما منظور کلیم از روز، دوران است.
← مقصود از شش روز
خلقت جهان؛ تعاون در خلقت (قرآن)؛ اجل جهان آفرینش (قرآن).
wikifeqh: خلقت_جهان_در_قرآن