خلس

لغت نامه دهخدا

خلس. [ خ َ ] ( ع اِ ) گیاه خشک که گیاه تر از بن آن رسته بهم آمیخته باشد. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ).

خلس. [ خ َ ] ( ع مص ) ربودن چیزی را. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) ( اقرب الموارد ) ( تاج المصادر بیهقی ) ( المصادر زوزنی ).

خلس. [ خ ُ ]( ع ص ، اِ ) زنان سپیدی که سپیدی آنها بسیاهی آمیخته باشد. ج ِ خلساء. ( منتهی الارب ). یقال : هن نساء خلس.

( مصدر ) ربودن .
زنان سپیدی که سپیدی آنها بسیاهی آمیخته باشد جمع خلسائ .

(خَ ) [ ع . ] (مص م . ) ربودن .

عالمی هست که روح از بدن خارج می شود