خطوط هوایی دولتی ایران یا هواپیمایی وزارت پست و تلگراف در سال ۱۳۱۶ خورشیدی به صورت رسمی فعالیت خود را آغاز کرد.
در اکتبر ۱۹۱۹ ( مهر ۱۲۹۸ ) همایشی بین المللی در زمینه هوانوردی در پاریس برگزار شد که وزیرمختار ایران در پاریس به نمایندگی از ایران در آن شرکت کرد. این همایش به امضای کنوانسیون مربوط به مقررات هوانوردی در سیزدهم اکتبر ( ۲۱ مهر ) انجامید. اجرای این معاهد از سه سال بعد آغاز شد و با اینکه طبق قانون اساسی، می بایست به تصویب مجلس شورای ملی برسد، اما در چارچوب کنوانسیون، هواپیماهای انگلیسی که از قاهره، بغداد یا بصره به کراچى پرواز می کردند، در بندر عباس بندر لنگه و بوشهر فرود می آمدند و فرودگاهها و تأسیساتی هم در این نقاط برای خود ایجاد کردند.
... [مشاهده متن کامل]
از سال ۱۳۰۳ که نیروی هوائی ایران تعدادی هواپیما وارد کرد، حمل کالای پستی گاه با این هواپیماها انجام می گرفت. در سال ۱۳۰۴ وزارت پست و تلگراف ایران قراردادی با شرکت آلمانی یونکرس بست و حق انحصاری هواپیمایی در کشور را در سه خط به مدت پنج سال به این شرکت داد:
• طهران ـ بندر پهلوی
• طهران ـ بندر بوشهر
• طهران ـ قوره تو ( خسروی )
این قرارداد، شرکت یونکرس را متعهد می کرد هواپیماهای بزرگ سه موتوره به کار گیرد و در خطوط فوق پروازهای هفتگی برقرار و ظرف سه ماه دست کم یکی از خطوط فوق و سپس، بقیه خطوط را بسرعت به خطوط پستی هوائی اروپا وصل کند. در مقابل، هزینه اضافی پست هوائی که از فرستندگان محموله ها دریافت می شد، تا میزان حداکثر ماهیانه سه هزار تومان به یونکرس تعلق می یافت و همچنین دولت ایران تعهد می کرد تا هجده ماه، به ازای هر کیلومتر پرواز، سه قران به شرکت یونکرس بپردازد. سقف محموله ای که برای حمل هر هواپیما تعیین شد، ۷۵ کیلوگرم بود و ماهیانه یک محل خالی برای حمل مسافر نیز به رایگان در اختیار وزارت پست و تلگراف گذاشته می شد.
یونکرس متعهد می شد یک شرکت هواپیمایی ایرانی نیز تأسیس کند، یک کارگاه بزرگ در تهران برای تعمیر هواپیماها و کارگاههای کوچکی در دیگر نقاط مهم کشور بسازد، مدرسه ای برای تربیت خلبان و مکانیک هواپیما راه بیندازد و برای این مدرسه هواپیماهای آموزشی وارد کند. همچنین، دست کم به صورت پیاپی و هر بار، دو شاگرد ایرانی را که به هزینه دولت ایران به آلمان فرستاده می شوند بپذیرد تا در موسسات یونکرس، برای خلبانی و دیگر خدمات پرواز آموزش ببینند. یونکرس همچنین تعهد می کرد در صورت بروز جنگ داخلی یا خارجی، همه امکانات و کارکنان خود را در اختیار وزارت جنگ بگذارد.
در اکتبر ۱۹۱۹ ( مهر ۱۲۹۸ ) همایشی بین المللی در زمینه هوانوردی در پاریس برگزار شد که وزیرمختار ایران در پاریس به نمایندگی از ایران در آن شرکت کرد. این همایش به امضای کنوانسیون مربوط به مقررات هوانوردی در سیزدهم اکتبر ( ۲۱ مهر ) انجامید. اجرای این معاهد از سه سال بعد آغاز شد و با اینکه طبق قانون اساسی، می بایست به تصویب مجلس شورای ملی برسد، اما در چارچوب کنوانسیون، هواپیماهای انگلیسی که از قاهره، بغداد یا بصره به کراچى پرواز می کردند، در بندر عباس بندر لنگه و بوشهر فرود می آمدند و فرودگاهها و تأسیساتی هم در این نقاط برای خود ایجاد کردند.
... [مشاهده متن کامل]
از سال ۱۳۰۳ که نیروی هوائی ایران تعدادی هواپیما وارد کرد، حمل کالای پستی گاه با این هواپیماها انجام می گرفت. در سال ۱۳۰۴ وزارت پست و تلگراف ایران قراردادی با شرکت آلمانی یونکرس بست و حق انحصاری هواپیمایی در کشور را در سه خط به مدت پنج سال به این شرکت داد:
• طهران ـ بندر پهلوی
• طهران ـ بندر بوشهر
• طهران ـ قوره تو ( خسروی )
این قرارداد، شرکت یونکرس را متعهد می کرد هواپیماهای بزرگ سه موتوره به کار گیرد و در خطوط فوق پروازهای هفتگی برقرار و ظرف سه ماه دست کم یکی از خطوط فوق و سپس، بقیه خطوط را بسرعت به خطوط پستی هوائی اروپا وصل کند. در مقابل، هزینه اضافی پست هوائی که از فرستندگان محموله ها دریافت می شد، تا میزان حداکثر ماهیانه سه هزار تومان به یونکرس تعلق می یافت و همچنین دولت ایران تعهد می کرد تا هجده ماه، به ازای هر کیلومتر پرواز، سه قران به شرکت یونکرس بپردازد. سقف محموله ای که برای حمل هر هواپیما تعیین شد، ۷۵ کیلوگرم بود و ماهیانه یک محل خالی برای حمل مسافر نیز به رایگان در اختیار وزارت پست و تلگراف گذاشته می شد.
یونکرس متعهد می شد یک شرکت هواپیمایی ایرانی نیز تأسیس کند، یک کارگاه بزرگ در تهران برای تعمیر هواپیماها و کارگاههای کوچکی در دیگر نقاط مهم کشور بسازد، مدرسه ای برای تربیت خلبان و مکانیک هواپیما راه بیندازد و برای این مدرسه هواپیماهای آموزشی وارد کند. همچنین، دست کم به صورت پیاپی و هر بار، دو شاگرد ایرانی را که به هزینه دولت ایران به آلمان فرستاده می شوند بپذیرد تا در موسسات یونکرس، برای خلبانی و دیگر خدمات پرواز آموزش ببینند. یونکرس همچنین تعهد می کرد در صورت بروز جنگ داخلی یا خارجی، همه امکانات و کارکنان خود را در اختیار وزارت جنگ بگذارد.
