خطوط دفاعی ساسانی شبکه ای از دژها، دیوارها و گودال هایی بودند که در بخش هایی از مرز ایران ساخته شده بودند. این استحکامات بخشی از تاکتیک و استراتژی نظامی ساسانی ها به شمار می آمدند. این خطوط دفاعی امروزه بر اساس یافته های باستان شناسی شناخته شده اند.
... [مشاهده متن کامل]
در اوایل برپایی پادشاهی ساسانی، تعدادی کشور حائل میان پادشاهی ساسانی و امپراتوری روم قرار داشتند و نقش مهمی در روابط بین این دو امپراتوری داشتند. هردو امپراتوری به تدریج این کشورهای حائل را جذب کردند و آن ها را با خطوط دفاعیای جایگزین کردند که مستقیماً توسط دولت مرکزی اداره می شدند. از جمله این شهرهای مرزی دارا، نصیبین، آمد، سینگارا، هترا، رها، بزبده، قرقیسیا، رأس عین، الرصافه، رقه، دورا اروپوس، حلبیه، صورا، ارزروم، و سربان بودند.
ریچارد فرای باور دارد گسترش استحکامات دفاعی ساسانی به دستور شاپور دوم، تقلیدی از ساخت خطوط دفاعی رومی در سوریه و بین النهرین در دهه های پیشین توسط دیوکلسین بوده است. خطوط دفاعی رومی در مرز زمین های کشاورزی در مقابل بیابان شام قرار داشتند.
در امتداد رود فرات استحکامات دفاعی سنگینی قرار داشت.
در نخستین سال های پادشاهی شاپور دوم، قبایل غارتگر عرب به بخش های جنوبی ایران حمله کردند. شاپور دوم پس از شکست تازی ها و ایمن کردن مرزهای جنوبی ایران، سیستم دفاعی ای را در میان رودان پایه گذاری کرد کرد تا مانع از اینگونه حملات در آینده شود. این خط دفاعی در فارسی میانه وَر ی تازیگان و در عربی خندق سابور نام داشت ( وَر به هر دو معنی دیوار و دریاچه است ) . این خط دفاعی بین بصره امروزی و خلیج فارس قرار داشت و احتمالاً شامل خندقی بزرگ و دیواری در سمت ایران بوده است.
این ناحیه و خط دفاعی آن به احتمال زیاد توسط یک مرزبان اداره می شده است. در نیمه دوم فرمانروایی ساسانی ها، لخمیان اداره این ناحیه را در دست گرفتند. وظیفه آن ها محافظت از این ناحیه در مقابل حملات رومی ها و غسانیان و نیز مراقبت از زمین های کشاورزی دل ایران شهر از غارتگری های اعراب بادیه نشین بود.
ساسانی ها در نهایت نگهداری از این خط دفاعی را متوقف کردند، زیرا در آن زمان مشغول جنگ در دیگر مرزهای ایران بودند. اگرچه بعدها تازیان از همین نقطه به ایران حمله کردن و سقوط امپراتوری ساسانی را رقم زدند.
... [مشاهده متن کامل]
در اوایل برپایی پادشاهی ساسانی، تعدادی کشور حائل میان پادشاهی ساسانی و امپراتوری روم قرار داشتند و نقش مهمی در روابط بین این دو امپراتوری داشتند. هردو امپراتوری به تدریج این کشورهای حائل را جذب کردند و آن ها را با خطوط دفاعیای جایگزین کردند که مستقیماً توسط دولت مرکزی اداره می شدند. از جمله این شهرهای مرزی دارا، نصیبین، آمد، سینگارا، هترا، رها، بزبده، قرقیسیا، رأس عین، الرصافه، رقه، دورا اروپوس، حلبیه، صورا، ارزروم، و سربان بودند.
ریچارد فرای باور دارد گسترش استحکامات دفاعی ساسانی به دستور شاپور دوم، تقلیدی از ساخت خطوط دفاعی رومی در سوریه و بین النهرین در دهه های پیشین توسط دیوکلسین بوده است. خطوط دفاعی رومی در مرز زمین های کشاورزی در مقابل بیابان شام قرار داشتند.
در امتداد رود فرات استحکامات دفاعی سنگینی قرار داشت.
در نخستین سال های پادشاهی شاپور دوم، قبایل غارتگر عرب به بخش های جنوبی ایران حمله کردند. شاپور دوم پس از شکست تازی ها و ایمن کردن مرزهای جنوبی ایران، سیستم دفاعی ای را در میان رودان پایه گذاری کرد کرد تا مانع از اینگونه حملات در آینده شود. این خط دفاعی در فارسی میانه وَر ی تازیگان و در عربی خندق سابور نام داشت ( وَر به هر دو معنی دیوار و دریاچه است ) . این خط دفاعی بین بصره امروزی و خلیج فارس قرار داشت و احتمالاً شامل خندقی بزرگ و دیواری در سمت ایران بوده است.
این ناحیه و خط دفاعی آن به احتمال زیاد توسط یک مرزبان اداره می شده است. در نیمه دوم فرمانروایی ساسانی ها، لخمیان اداره این ناحیه را در دست گرفتند. وظیفه آن ها محافظت از این ناحیه در مقابل حملات رومی ها و غسانیان و نیز مراقبت از زمین های کشاورزی دل ایران شهر از غارتگری های اعراب بادیه نشین بود.
ساسانی ها در نهایت نگهداری از این خط دفاعی را متوقف کردند، زیرا در آن زمان مشغول جنگ در دیگر مرزهای ایران بودند. اگرچه بعدها تازیان از همین نقطه به ایران حمله کردن و سقوط امپراتوری ساسانی را رقم زدند.
