خطل

لغت نامه دهخدا

خطل. [ خ ُ طُ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ خَطلاء. ( منتهی الارب ).

خطل. [ خ َ طَ ] ( ع اِ ) سخن بسیار سست و تباه. || پیچ و تاب. || خرام. || سستی. || سبکی. || شتابکاری. || درازی. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) ( از اقرب الموارد ). || اضطراب اسب و نیزه. || جنبش اسب و نیزه. || فحش زن. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ).

خطل. [ خ َ طَ ] ( ع مص ) خطا کردن در گفتار و رای خود. || بدنام بودن شخص بزنا. || سست و سبک گردیدن. || سخن تباه گفتن. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) ( از اقرب الموارد ).

خطل. [ خ َ طِ ] ( ع ص ) گول. || زود نیزه زننده. || تیر که نشانه را خطا کند. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) ( از اقرب الموارد ). || درشت و سخت از جامه و بدن. || ( اِ ) رسن صیاد. || پهلوی خیمه و جامه که درازا بزمین کشان بود. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) .

فرهنگ فارسی

گول یا زود نیزه زننده

فرهنگ معین

(خَ طَ ) [ ع . ] (اِ. ) ۱ - سخن بسیار و بیهوده . ۲ - احمقی ، شتابکاری .

فرهنگ عمید

انجام دادن رفتار نسنجیده.

پیشنهاد کاربران

بپرس