خطای پرسپکتیو

خطای پرسپکتیو در عکاسی و فیلم برداری، به تغییر نسبت های سوژه که در اثر زاویه لنز نسبت آن بروز می کند، گفته می شود. در صورتی که محل استقرار دوربین را نسبت به سوژه ثابت نگه داشته و زاویه دیدمان را با تغییر فاصله کانونی لنز بسته تر یا بازتر نماییم، پرسپکتیو تغییر نخواهد کرد. در متون نسبتاً قدیمی این بحث ها را تحت نام علم مناظر و مریا انجام می دادند.
دو عمل در خطای پرسپکتیو نقش دارند:
• زاویه ای که تصویر، به وسیلهٔ دوربین از آن زاویه ثبت شده است.
• زاویه ای که سوژه در آن قرار دارد یا از آن زاویه دیده می شود.
زمانیکه تصاویر با لنز نرمال تهیه شوند، بیننده عکس خطای پرسپکتیو عجیبی را مشاهده نخواهد کرد. ولی وقتی برای یک عکس پرتره از یک لنز زاویه باز استفاده نماییم، اعوجاج عجیبی روی خواهد داد. یعنی بینی بزرگ تر از حد طبیعی و صورت کاملاً پهن ثبت خواهد شد. ولی وقتی همین قاب بندی را با یک لنز تله انجام دهیم، تصویر برجسته و خطوط بدون پرسپکتیو ثبت می شوند. به همین دلیل است که برای یک دوربین ۳۵ میلیمتری، لنز مناسب پرتره، لنزی است که فاصله کانونی آن مابین ۱۰۵ تا ۱۳۵ میلی متر باشد. [ ۱] استفاده از لنزهای بلندتر موجب کاهش شدید عمق میدان و عدم وضوح کافی تصویر خواهد شد.
   
   
تغییر نسبت پس زمینه به پیش زمینه ( پرسپکتیو ) در عکاسی با قاب بندی مشترک با لنزهای فاصله کانونی متفاوت.