خطاور

لغت نامه دهخدا

( خطآور ) خطآور. [ خ َوَ ] ( نف مرکب ) ریشی که تازه روییده باشد. || جوانی که ریش و سبلت آن تازه سبز شده باشد. ( ناظم الاطباء ). دارای خط بر رخسار. ( یادداشت بخط مؤلف ) :
دی کآمدم ز غاتفر آمد مرا به پیش
شیرین خطآوری چو شکر در قمیطره.
سوزنی.
از سبزه چو عارض خطآور
خاکش بلباس فستقی در.
خاقانی.

پیشنهاد کاربران

بپرس