خط عربی

در این دبیره چرا برخی واکه ها پنهان شدند ؟ برای این که دست گویشور را برای خواندن کلمه باز بماند تا کلمه را به گویش خودش بخواند . مانند : ( امروز ) شاید شما آن را ( اِمروز ) خواندید ولی در منطقه کارچان ( اَمروز ) خوانده می شود و هر دو هم معنی روز جاری را می دهد . در دبیره پارسی واکه ها زمانی پنهان می شوند که معنی کلمه دگرگون نشود و دست گویشور باز باشد و هر جا که قرار است معنی دگرگون شود شکل واکه رادر کلمه می بینیم .
ولی در عربی اینطور نیست و جابجایی واکه ها معنی کلمه را دگرگون می کند .
حالا بماند که برخی کلمات پارسی به زبان عربی ارسال شد و نگارش آن ها دگرگون شد و هنگام باز پس گیری شکل عربیزه شده آن را پس گرفتیم . مانند : طهران ( که خوشبختانه با کوشش فرهنگستان به شکل پارسی خودش برگدانده شد و اکنون تهران نوشته میشه ) امید که این کوشش برای کلمه هایی مانند صابون و . . .
خود پارسی نگار ها هم پس از ساختن واژ های جدید دبیره پارسی برای زبان عربی . آگاهانه برخی کلمات را برای زیبا نویسی و اشتباه نشدن مفهوم کلمه آن ها را عربیزه کردند مانند : صد و شصت تا با انگشت شست و سد روی رودخانه اشتباه نشوند . و برخی هم ناآگاهانه جابجا شدند .
این کوششی بود از من در باره این که دبیره ای که ما اکنون با آن می نویسیم پارسی است یا عربی

کوف یک واژه پارسی است
۳ - خط کوفی نقطه و نشانه های ( زبر، زیر، پیش ( َ ِ ُ ) نداشت، در سده دوم هجری ( سیبویه شیرازی ) نقطه و نشانه گذاری را بدان افزود.
۴ - در سده سوم هجری خطی پیشرفته تر و خواناتر پدید آمد که با آن کتاب قرآن و کتاب های دیگر را نوشتند نام این خط نسخ بود ( نسخ واژه ای پارسی است و ریشه از واژه نسک پارسی پهلوی ساسانی دارد، این خط توسط ( ابن مقله شیرازی ) پدید آمد.
۵ - سپس ابن مقله شیرازی یک ریخت دیگر از خط را پدید می آورد ( خط ثلث ) که برای تزئین روی جلد کتاب ها یا کاشی ها به کار میرفت زیرا خطی پیچیده تر بود.
۶ - خط نستعلیق
این خط در سده چهاردهم میلادی باز به دست یک ایرانی به نام ( میر علی تبریزی ) پدید آمد که هیچ وقت اَرب ها از آن بهره نبردند
واژه نستعلیق از دو بخش ( نسخ ( نسخه ) تعلیق ( آویزان ) ساخته شده به چَم نوعی نوشتار کشیده است.
نسخ از واژه نسک پارسی که به چَم کتاب بوده ریشه دارد، که واژگان اَربی نص ( متن ) از واژه نسک پارسی گرفته شده
همچنین ریشه واژه تعلیق که علق است به واژه پارسی الک میرسد که به چَم آویزان از بالا میباشد.
پَسگشت: چنانکه در برگه 17 از نبیگِ ( ریشه شناسی واژگان شیرین ایرانی ) نوشته مجید قدیمی آمده است.