خط در اسیای جنوب شرقی

[ویکی فقه] خط در آسیای جنوب شرقی. در آسیای جنوب شرقی، (مجموعه کشورهای میانمار/برمه، تایلند، کامبوج، لائوس، ویتنام و بخش جنوبی مجمع الجزایر مالزی و اندونزی تا جاوه، بالی، سوماترا، برونئی و فیلیپین)، به لحاظ جغرافیایی، زبانی و مردم شناختی یکی از متنوع ترین مناطق جهان و در عین حال دارای نوعی همگونی فرهنگی است.
زبان های رایج در این منطقه بیش تر به سه خانواده زبانی مجزا تعلق دارد: استرونزی، که مالزیایی ـ پولنیزیایی نیز نامیده می شود؛ چینی ـ تبتی، با سه شاخه تبتی ـ برمه ای، تایی و چینی؛ و آستروآسیایی (مون ـ خِمِر یا مونْدا)
← پُرگویش ترین زبان ها
در حقیقت، عناصر فرهنگ هند به ویژه مذاهب ( هند و بودایی)، زبانهای سنسکریت و بالی و نظامهای نوشتاری هندی از حدود دو هزار سال پیش در منطقه جنوب شرقی آسیا (جزایر و شبه جزایر آن) نفوذ کرده است. نظامهای نوشتاری هندی، نخست با زبانهای استرونزی (جاوهای و چامی) و سپس با زبانهای آستروآسیایی (مون ـ خمر) و پس از آن با زبانهای تایی (تایی و لائو) و در نهایت با زبان های تبتی ـ برمه ای (پیو، برمهای و کارن) انطباق یافته است و به این ترتیب، تأثیر فرهنگ هند تا شمال (منطقه هیمالیا) نیز گسترده شده است. تبتی ها از سال ۶۰۰ میلادی از نوشتار هندی استفاده می کرده اند. یکی از مشخصه های بارز خطوط آسیای جنوب شرقی، گرایش عمومی آن ها به سوی ساده شدن است. در حالیکه خط پالاوا دارای چهل نویسه و بیش از دوازده علامت زیر و زبری بوده است، تعداد این نویسه ها در خطوط هندی آسیای جنوب شرقی مانند جاوهای و بالی (خطِ زبان بالیایی، یکی از زبانهای استرونزی رایج در اندونزی)، لامپانگ (از خطوط سوماترای جنوبی)، ماکاسار (از خطوط رایج در اندونزی کنونی) و تاگالوگ (از خطوط رایج در فیلیپین) و بسیاری از خطوط دیگر، کمتر شده است.
ویژگی های مشترک میان این خطوط
یکی دیگر از ویژگیهای مشترک میان این خطوط ساده شدن شکل نویسه هاست. در مقایسه با اشکال پیچیده (و انحنادار) نویسه های خطوط جاوهای، سوندانی (خطِ زبان سوندانی در جاوه) و بالی، نظام نوشتاری خطوط سوماترای جنوبی، باتاک بوگیس (از خطوط رایج در اندونزی معاصر) و فیلیپینی تمایل زیادی به اشکال زاویه دار دارد. کشیدن این اشکال بر روی سطوح ناهمواری نظیر پوست درختان و بامبوها ساده تر است. تصاویر زیر این تفاوت را نشان میدهد.
تحول تاریخی مهم ترین خطوط
...