خط حجازی

خط حجازی یا خط مایل خطی بود که در نوشتن قرآن های کهن به کار می رفت.
اصطلاح خط حجازی را خاورشناس ایتالیایی میکِله اَمَری در نیمۀ قرن نوزدهم بر اساس توضیحی که ابن ندیم ( م. ح ۳۸۵ ) دربارۀ کهن ترین خط های عربی آورده است به کار برد. ابن ندیم می نویسد: «نخستین خط عربی، خط مکی بود، سپس مدنی و سپس بصری و بعد کوفی. «الف ها» در خط مکی و مدنی با چرخشی به سمت راست و کشیدگی همراه است و شکل آن اندکی انحنا دارد».
فرانسوا دِرُش با اشاره به اینکه مجموعۀ مصاحف کهن قرآنی که تاکنون شناخته شده است برخاسته از سه مرکز مهم یعنی دمشق، فُسطاط و صنعاست؛ تصریح می کند که نام خط ها و جایگاه فعلی مصاحف نشان دهندۀ خاستگاه آنها نیست. او می نویسد: «نام این خط، یعنی حجازی ( مانند وصف «کوفی» ) بدین معنا نیست که این نسخه ها در حجاز نگاشته شده اند. جایگاه فعلی این مصاحف را هم نمی توان شاهدی قاطع بر خاستگاه آن ها که تاکنون مورد تردید باقی مانده است تلقی کرد».