خشکی طالع

لغت نامه دهخدا

خشکی طالع. [ خ ُ ی ِ ل ِ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از ادبار و بدبختی. خشکی بخت. ( آنندراج ) :
نم نگیرد ساغرم از خشکی طالع کلیم
چون حباب از کاسه ای خود را بدریا می زنم.
کلیم ( دیوان چ بیضائی ص 285 ).
خشکی طالع ما سد سکندر گردید
ورنه پستان نصیب این همه بی شیر نبود.
صائب ( از آنندراج ).

فرهنگ فارسی

کنایه از ادبار و بدبختی خشکی بخت .

پیشنهاد کاربران

بپرس