خشک بید. [ خ ُ ] ( اِ مرکب ) درخت بید وقتی که خشک شده است. کنایه از هر چیز پژمرده و خشک شده : ز باغ خاطر من خواه تازه نخل سخن ز خشک بید هر افسرده ای چه آری یاد.خاقانی.
