خشم راندن

فردوسی.
برآشفت و سیندخت را پیش خواند
همه خشم رودابه بر وی براند.
فردوسی.
کامگاری کو چو خشم خویشتن راند به روم
طوق زرین را کند در گردن قیصر و رای.
منوچهری.
و گفت [ رسول ( ص ) ] هرک ( که ) خشمی بتواند راند و فروخورد حق تعالی روز قیامت دل وی از رضا پر کند و گفت دوزخ را دری است که هیچکس بدان در اندر نشود الا کسی که خشم خویش بر خلاف شرع براند. ( کیمیای سعادت ) .
بر ضعیفان و زیردستانت
خشم بیحد مران و طیره مگیر
که فضیحت بود بروز شمار
بنده آزاد و خواجه در زنجیر.
سعدی.
پادشاه باید بحدی با دشمنان خشم براند که دوستان را اعتماد بماند. ( گلستان ) .