خشفه
لغت نامه دهخدا
خشفه. [ خ ِ ف َ ] ( ع اِ ) آهوبچه ماده ای که نخست زاده یا نخست برفتار آمده. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ). خَشفَه. خُشفَه.
خشفه. [ خ ُ ف َ ] ( ع اِ ) آهوبچه ماده ای که نخست زاده یا نخست برفتارآمده. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ). خِشفَه. خَشفَه.
خشفه. [ خ َ ف َ ] ( ع مص ) جنبیدن. ( منتهی الارب ). خَشف. رجوع به خَشف شود. || دریافتن. خَشف. || آواز آمدن از برف هنگام رفتن بروی آن. خَشف. || آواز کردن ، خَشف. || شتافتن و تیز رفتن ، خَشف. || کوفتن و شکستن سر کسی را بسنگ ، خَشف. || انداختن زن بچه را. خَشف. ( منتهی الارب ).
خشفه. [ خ َ ش َ ف َ ] ( ع اِ ) جنبش و حرکت. ( از منتهی الارب ) ( از تاج العروس ). || آواز ملایم. ( از منتهی الارب ).
خشفه. [ خ ِ ش َ ف َ ] ( ع اِ ) ج ِ خَشف. خِشف. خُشف. رجوع به خَشف. خِشف. خُشف. شود.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید