خشاء
لغت نامه دهخدا
خشاء. [ خ ِ ] ( ع مص ) مخاشاة. ( منتهی الارب ). رجوع به مخاشاه شود.
خشاء. [ خ َش ْ شا ] ( ع اِ ) زمین گل و سنگناک. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ). زمین ریگ سود و جای کوج انگبین. ( مهذب الاسماء ). || خانه کبت. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ). || جماعت کبت. ( منتهی الارب ).
خشاء. [ خ ِش ْ شا] ( ع اِمص ) تخویف. || ( اِ ) مترس یعنی شکلی که در کشت زار سازند از برای دفع جانوران زیانکار. ( از منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ).
خشاء. [ خ ُش ْ شا ] ( ع اِ ) استخوان برآمده پس گوش. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید