خسور

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

در زبان لری و کردی نیز به مادر شوهر و پدر شوهر حسیره یا خسیره می گویند.

که به این معنی است که خوب نیست دخل و خرج داماد از پدرزنش جدا باشد یعنی باید یک جیب و شریک باشند. شکی نیست که متن ادبی و در کمال ایجاز و درست نویسی است.

سده رویش زبان پارسی بعد از حمله اعراب بود و لذا باز بعداز تاریخ بیهقی فرهنگ و تاج و المصادر بیهقی منبع فرهنگی شد که علامه دهخدا در بسیاری از واژگان تاج المصادر بیهقی را سند و منبع معنی خود قرار میدهد وهرگز عروس به پدرشوهر خسور نگفته و حتی داماد ها هم اکنون شخصیت خود را خرد نمیکنند ولی به مادر شوهر همه خوش میگویند که در زبان محلیآنرا خاش خطاب میکنند