خسرو شاهانی طنزنویس، داستان نویس و خبرنگاری بود که با نشریاتی همچون توفیق، فکاهیون، گل آقا و . . . همکاری داشت و آثارش در آن نشریات به چاپ می رسید. به گفته بنیاد شعر و ادبیات داستانی ایران، «خسرو شاهانی از نویسندگان شناخته شده در طنز اجتماعی و ژورنالیستی معاصر است و مجموعه ای از بهترین داستان های طنز ایران را با سبک و سیاق خاص خود نوشته و علاوه بر برقراری ارتباط با خوانندگان عام و ساده پسند، از نظر تکنیک داستان نویسی نیز قابل توجه و دفاع است. »
... [مشاهده متن کامل]
شاهانی در کتاب آدم عوضی، خودش را چنین معرفی کرده است: «در دهم دی ۱۳۰۸ شمسی مطابق با اول ژانویه ۱۹۲۹ میلادی در نیشابور متولد شدم ( اینکه می بینید مردم مختلف جهان و کشورهای اروپایی و دنیای مسیحیت شب اول ژانویه را جشن می گیرند، قسمت اعظمش به خاطر تولد بنده است ) . پدرم را در کودکی و مادرم را در بزرگی از دست دادم. کار رسمی مطبوعاتی ام را از اول سال ۱۳۳۴ شمسی با روزنامه خراسان چاپ مشهد شروع کردم که مدت سه سال به طور مستمر ادامه داشت. در این روزنامه که یومیهٌ صبح بود و هفته ای شش بار منتشر می شد، علاوه بر نوشتن داستان های کوتاه طنزآمیز، دو ستون تحت عنوان «شوخی و خنده» هم که اصلاً خنده نداشت و نظم و نثر بود می نوشتم»
گفته می شود: «او به دلیل شغل پدرش که کارمند دولت و همواره در مأموریت بود، تحصیلات ابتدایی را در تربت حیدریه گذراند و در کاشمر و سبزوار تا حدّ سیکل اول ادامه تحصیل داد. اما بر اثر فوت ناگهانی پدر در سال ٬۱۳۲۲ مجبور شد برای گذران زندگی وارد خدمات اداری شود. آغاز فعّالیّت مطبوعاتی او به اقامت سه ساله اش در زاهدان و همکاری با ندای زاهدان و پیام سیروس باز می گردد. وی در مشهد با روزنامه خراسان به طور جدی ٬ همکاری کرد. در این جریده ٬ ستونی با عنوانِ به نوشته های طنزآمیز او «شوخی و خنده» اختصاص داشت که با اقبال خوانندگان روبه رو شد. »
شاهانی در سال ۱۳۳۶ به دعوت صادق بهداد مدیر روزنامه جهان به تهران آمد و ستون «از هر دری سخنی» را در آن روزنامه به کار انداخت که به بررسی شرایط و مسائل روز می پرداخت. از سال ۱۳۳۷ علاوه بر کار در روزنامه جهان، خبرنگار پارلمانی روزنامه پست تهران هم بود. در ۱۳۳۸ در تهیه برنامه «گفتنی ها» با رادیو تهران به همکاری پرداخت. در روزهای یکشنبه، در سال های ۱۳۵۱ تا ۱۳۵۵ برنامه ای با عنوان «سیر و سفر» می نوشت. از ۱۳۳۸ خبرنگار پارلمانی روزنامه کیهان شد که این همکاری تا ۱۳۵۸ به طول انجامید و هفته ای یک روز، بین سال های ۱۳۴۲ تا ۱۳۴۵ در این روزنامه یک صفحه مطلب طنزآمیز به صورت داستان و مقاله با عنوان «جنجال برای هیچ» می نوشت که بعدها به «بین دو سنگ آسیا» و «مسافرت بدون گذرنامه» تبدیل شد. از مهر ۱۳۴۱ تا خرداد ۱۳۵۸ با خواندنی ها همکاری داشت و در هر شماره خواندنی ها، سه یا چهار صفحه تحت عنوان «در کارگاه نمد مالی» مطلبی می نوشت که رنگ اجتماعی و ادبی داشت. گزیده ای از مطالب «در کارگاه نمد مالی» در سال ۱۳۷۷ به صورت کتاب چاپ شده است. او همچنین با نشریات ترقی، سپید و سیاه، روشنفکر، آسیای جوان، امید ایران و توفیق به طور غیر مستقیم همکاری داشت.
... [مشاهده متن کامل]
شاهانی در کتاب آدم عوضی، خودش را چنین معرفی کرده است: «در دهم دی ۱۳۰۸ شمسی مطابق با اول ژانویه ۱۹۲۹ میلادی در نیشابور متولد شدم ( اینکه می بینید مردم مختلف جهان و کشورهای اروپایی و دنیای مسیحیت شب اول ژانویه را جشن می گیرند، قسمت اعظمش به خاطر تولد بنده است ) . پدرم را در کودکی و مادرم را در بزرگی از دست دادم. کار رسمی مطبوعاتی ام را از اول سال ۱۳۳۴ شمسی با روزنامه خراسان چاپ مشهد شروع کردم که مدت سه سال به طور مستمر ادامه داشت. در این روزنامه که یومیهٌ صبح بود و هفته ای شش بار منتشر می شد، علاوه بر نوشتن داستان های کوتاه طنزآمیز، دو ستون تحت عنوان «شوخی و خنده» هم که اصلاً خنده نداشت و نظم و نثر بود می نوشتم»
گفته می شود: «او به دلیل شغل پدرش که کارمند دولت و همواره در مأموریت بود، تحصیلات ابتدایی را در تربت حیدریه گذراند و در کاشمر و سبزوار تا حدّ سیکل اول ادامه تحصیل داد. اما بر اثر فوت ناگهانی پدر در سال ٬۱۳۲۲ مجبور شد برای گذران زندگی وارد خدمات اداری شود. آغاز فعّالیّت مطبوعاتی او به اقامت سه ساله اش در زاهدان و همکاری با ندای زاهدان و پیام سیروس باز می گردد. وی در مشهد با روزنامه خراسان به طور جدی ٬ همکاری کرد. در این جریده ٬ ستونی با عنوانِ به نوشته های طنزآمیز او «شوخی و خنده» اختصاص داشت که با اقبال خوانندگان روبه رو شد. »
شاهانی در سال ۱۳۳۶ به دعوت صادق بهداد مدیر روزنامه جهان به تهران آمد و ستون «از هر دری سخنی» را در آن روزنامه به کار انداخت که به بررسی شرایط و مسائل روز می پرداخت. از سال ۱۳۳۷ علاوه بر کار در روزنامه جهان، خبرنگار پارلمانی روزنامه پست تهران هم بود. در ۱۳۳۸ در تهیه برنامه «گفتنی ها» با رادیو تهران به همکاری پرداخت. در روزهای یکشنبه، در سال های ۱۳۵۱ تا ۱۳۵۵ برنامه ای با عنوان «سیر و سفر» می نوشت. از ۱۳۳۸ خبرنگار پارلمانی روزنامه کیهان شد که این همکاری تا ۱۳۵۸ به طول انجامید و هفته ای یک روز، بین سال های ۱۳۴۲ تا ۱۳۴۵ در این روزنامه یک صفحه مطلب طنزآمیز به صورت داستان و مقاله با عنوان «جنجال برای هیچ» می نوشت که بعدها به «بین دو سنگ آسیا» و «مسافرت بدون گذرنامه» تبدیل شد. از مهر ۱۳۴۱ تا خرداد ۱۳۵۸ با خواندنی ها همکاری داشت و در هر شماره خواندنی ها، سه یا چهار صفحه تحت عنوان «در کارگاه نمد مالی» مطلبی می نوشت که رنگ اجتماعی و ادبی داشت. گزیده ای از مطالب «در کارگاه نمد مالی» در سال ۱۳۷۷ به صورت کتاب چاپ شده است. او همچنین با نشریات ترقی، سپید و سیاه، روشنفکر، آسیای جوان، امید ایران و توفیق به طور غیر مستقیم همکاری داشت.
