از این پس تو ایمن مخسب از بدی
که پاداش پیش آیدت ایزدی.
فردوسی.
شب تیره بلبل نخسبد همی گل از باد و باران بچسبد همی.
فردوسی ( شاهنامه ج 3 ص 1433 ).
نخواهند نیز از شما زر و سیم مخسبید زین پس دل از من به بیم.
فردوسی.
بدو گفت بیژن مرا خواب نیست مخسب ای برادر زمانی بایست.
فردوسی.
چون شب آید برود خورشید از محضر ماماهتاب آید و در خسبد در بستر ما.
منوچهری.
بوسهل نزدیک پدرم آمد نماز خفتن پدرم گفت چرا آمده ای ؟ گفت : نخواهم رفت تا آنگاه خداوند بخسبد که نباید رقعتی نویسد بسلطان درباب حسنک بشفاعت. ( تاریخ بیهقی ). بدار گوش و بشب خسب ایمن از همه بد. ( تاریخ بیهقی ).چنان است دادش که ایمن بناز
بخسبد همی کبک در چنگ باز.
اسدی.
ایزد خرد ز بهر چه دادستت تا خوش نخسبی و نخوری چون خر.
ناصرخسرو.
که چند خسبید ای بیهشان که وقت آمدکه تیغ جهل همی در نیام باید کرد.
ناصرخسرو.
چو تو مدهوش بخاک اندر خسبی چه بهار آید و چه دشت ببار آید.
ناصرخسرو.
خاک برسر پاش خاقانی و در خون خسب از آنک زیر خاک است آنکه از خاکت بمردم کرده بود.
خاقانی.
میان بادیه ای هان و هان مخسب ار نه عرابیان ز تو هم سر برند و هم کالا.
خاقانی.
عهد جوانی بسرآمد مخسب شب شد و اینک سحر آمد مخسب.
نظامی.
مست چه خسبی که کمین کرده اندکارشناسان نه چنین کرده اند.
نظامی.
چو بیند بر من این بیداد خواری نخسبد دیگر از بیداد و زاری.
نظامی.
خسبم امشب ز راه دمسازی تا نبینم خیال شب بازی.
نظامی.
جهد کن تا صد گمان گردد نودشب برو ورنه بخسبی ، شب رود.
مولوی.
طفل خسبد چون بجنباند کسی گهواره را.مولوی.
ساقی سیم تن چه خسبی خیزآب شادی بر آتش غم ریز.
سعدی ( طیبات ).
رشکم از پیرهن آید که در آغوش تو خسبدزهرم از غالیه آید که بر اندام تو ساید.
سعدی ( طیبات ).
چنان خسب کاید فغانت بگوش.بیشتر بخوانید ...
