خرقه سوز. [ خ ِ ق َ / ق ِ ] ( نف مرکب ) صوفی که از کثرت وجد یا بجهت شکر خرقه سوزاند : گه آسوده در گوشه ای خرقه دوز گه آشفته در مجلسی خرقه سوز.
سعدی ( بوستان ).
فرهنگ فارسی
صوفی که از کثرت و وجد یا بجهت شکر خرقه سوزاند .
فرهنگ عمید
۱. ویژگی درویشی که در حال جذبه خرقه را از تن درمی آورد و می سوزاند. ۲. (قید ) در حال سوزاندن خرقه: گه آسوده در گوشه ای خرقه دوز / گه آشفته در مجلسی خرقه سوز (سعدی۱: ۱۰۳ ).