خدمتگری

لغت نامه دهخدا

خدمتگری. [ خ ِ م َ گ َ ] ( حامص مرکب ) خدمت کاری. حالت خدمتگر. عمل خدمتگر :
ولیکن بخدمتگری هفت سال
کمربسته باید بفرخنده حال.
شمسی ( از یوسف و زلیخا ).
سرای ملک بخدمتگریست بر درگاه.
سوزنی.
تو به همه کویها فرودویدی از مقامری و قلاشی و خدمتگری. ( کتاب المعارف ).
کنون کآمدی وین خبر شد عیان
بخدمتگری چون نبندم میان.
نظامی.
خدمتش آرد فلک چنبری
بازرهد ز آفت خدمتگری.
نظامی.
همان خان خانان بخدمتگری
جریده بهمراهی و رهبری.
نظامی.
کنیزان چابک غلامان چست
بهنگام خدمتگری تندرست.
نظامی.

فرهنگ فارسی

خدمتکای نوکری چاکری .

پیشنهاد کاربران

بپرس