خداناباوری

از دیدگاه فردی من ( با نام های مستعار قبلی از قبیل قندی، سوسی، لوسی ، سالوماه ، . . . . ) خدای حقیقی و واقعی موجودیست بیکران یا بینهایت و لذا هیچ موجود دیگری چه شهودی و چه غیبی غیر از او نه وجود دارد و نه می تواند وجود داشته باشد. چنین خدائی هیچ چیز دیگری نمی باشد غیر از محیط و محتوای مجموعه باز و بیشمار جهان های متناهی و مساوی و موازی و در محتوای هرکدام از آنها دارای هفت سیما یا چهره و یا جمال و جلال کلی می باشد بصورت هفت سامان یا نظام کلی کوانتمی در قالب هفت عالم یا دنیا به شکل آسمان ها و زمین های هفتگانه و هرآنچه که بین آنهاست که هرکدام به یک سهم مساوی با هم و در طول هم و پشت سر همدیگر از حق به ظهور رسیدن و پیدایش و کثرت و تجربه و سپری نمودن زندگی های کلی و جزئیاتی دنیوی خاص و ویژه خویش برخوردار می باشند و آنهم از طریق گردش وقوع مه بانگ های هفتگانه بر اثر نوسانات خودکار و متوالی انبساط و انقباض در چهارچوب طرح مطلق آفرینش و بر اساس قوانین جاودانه و آئین نامه های اجرایی ثابت و پایدار و تغییر ناپذیر آن.
باور داشتن و یا باور نداشتن به خدا از اهمیت برخوردار نمی باشند بلکه شناخت چیستی و کیستی خدا. هدف این سفر دایره وار دنیوی رجعت یا بازگشت به همان حالت آفرینش اولیه با کمیت و کیفیت بهشت برین می باشد و نه رجعت یا بازگشت به خدا و حضور یافتن انسان در دادگاه عدل الهی بر اساس حکمت های موسائی - تَورائی ( توراتی ) ؛ ایسائی - ایوان گلیئی ( انجیلی ) و محمّدی - قرآنی. حرکت های نوسانی انقباض و انبساط، نزولی و صعودی، وحدت دمائی - کثرت - وحدت دمائی مجدد در محتوای هرکدام از گیتی ها یا کیهان ها و یا جهان های متناهی و مساوی و موازی و بیشمار به خود خدا تعلق دارند بهمراه اجزاء و نه جوهر ملاصدرا حکیم مسلمان و بنیانگذار حکمت متعالیه.
وعده های بهشت و جهنم از طرف خدای حقیقی و واقعی و به امر و خواست وی به انسان داده نشده اند بلکه از طرف بنیانگذاران آئین ها و ادیان و مخترعین یوغ های سنگین و سبک شرایع آئینی و دینی به عنوان دو ضمانت نامه سفت و سخت اجرائی در دفاع جانبازانه از آئین و دین و حفظ یوغ شریعت بر دوش پیروان با هدف زنده نگاه داشتن نام و نشان و اثر خویش در ذهن و زبان و خط و خاطره انسان بخصوص پیروان و در حافظه تاریخ. خدای حقیقی و واقعی افراد انسانی را در جوامع مختلف بشری به دو بخش وسیع، دو جبهه یا جناح بزرگ؛ یکی موئمنین و دیگری کفار تقسیم ننموده بلکه انبیا و اولیا آیینی و دینی طرفداران و پیروان اندیشه ها، افکار، خیالات و اوهامات، گفتار ، اعمال و سنت های خود را موئمن و بیگناه و مخالفین را کافر و گناهکار نامیده اند. آن تقسیم بندی مصنوعی - کذائی - دروغین و گمراه کننده تاکنون ادامه یافته و تا آینده های دور دست هم ادامه خواهد داشت. آئین یکتا پرستی هم از طرف خدای حقیقی و واقعی و به امر و خواست وی از آسمان نازل نشده و بر هستی و وجود انسان تحمیل نگردیده بلکه بر خاسته از دل و زمینه های دوران حاکمیت آیین های بت پرستی بوده و لذا هیچ تهفه بدرد بخوری به حال انسان نبوده و هیچ چیز دیگری نمی باشد غیر از فرزند راستین، وارث برحق، ادامه دهنده راه و کمال نهائی جمیع آئین های بت پرستی.
عشق و زندگی روئیایی - برزخی در طول این سفر از یکطرف و عشق و زندگی واقعی - معادی در پایان این سفر دایره مقطعی از طرف دیگر ( هر دو با کمیت و کیفیت بهشت برین ) بطور مطلق مستقل از کلیه پندار ها و گفتار ها و رفتار های نیک و بد دنیوی و بدون کوچکترین تبعیض و استثنائی بین افراد انسانی صورت می پذیرند.
طول زمانی این سفر دایره وار دنیوی، مقطعی، نزولی و صعودی در ادوار فراوان ( دقیقا به تعداد کلیه حلقه های زنجیره دایره وار علت و معلول ) همیشه مساوی خواهد بود با معکوس زمان پلانک در علم فیزیک یعنی ۱۰ بتوان ۴۳ ثانیه. تبدیل این زمان به سال شمسی ( یا قمری ) به کمک یک ماشین حساب مناسب به عهده خوانندگان گرامی که علاوه بر اعتقاد و ایمان و امید به خدا به محاسبه هم علاقه مند باشند و به شعار الله اکبر اکتفا نکنند.

دادارباوری - خدااِنگاری ( Deism )
خدانامهم دانی - بی خدایی عمل گرا ( Apatheism )
خداناشناس دانی ( Ignosticism )
همه خدایی ( Pantheism )
همه دادارباوری ( Pandeism )
خدافراگیردانی - همه درخدایی ( Panentheism )
پساخداباوری ( Post - theism )
تراخداباوری ( Transtheism )
هستی گرایی ( Existentialism )
هیچ گرایی - پوچ گرایی ( Nihilism )
شک گرایی ( Skepticism )
این ها همگی با هم از لحاظ معنا تفاوت دارن

به معنای " تا رسیدن به او " . می گویند انسان قبل از زبان در آوردن بانگ آوای " اووووو " را همیشه از گلو سر می داده است که کشیده شدن " او " می باشد. همان ضمیر سوم شخص مفرد در زبان فارسی. پس می توان گفت که
" او " اولین کلمه ای است که از گلو و زبان انسان جاری شده است. شاید هم " اوه " بوده باشد یعنی : آخ .
گاهی اوقات به نظر میرسد که سرزمین ایران اولین مهد و گهواره دین بوده باشد، البته منهای خیالات نابینای ناسیونالیزم یا ملی گرایی کور. واژه یونانی theosophie با تلفظ تئوصوفی هم یک عبارت به زبان فارسی - کردی است. یعنی یک صوفی که خود و دیگری ( من و تو و ما ) را با حق یکی می پندارد. همان باور حلاج. عبارت معروف : اِنا الحق به معنای " من حق هستم " نمی باشد بلکه ما حق هستیم. و ما به معنای همه چیز و همه کس. زیرا در عبارت " اِنا الله " واژه " اِنا " به معنی من مفرد نمی باشد بلکه جمیع ما و یا کلیه موجودات زنده و غیر زنده. حرف a در واژه atheos با تلفظ آتئوس به احتمال قوی به معنای آغاز و یا ماقبل می باشد. و در حالت اول اشاره به این حقیقت دارد که ما از خداییم . و در حالت دوم اشاره به تاریخ ماقبل " باور به خدا " دارد. منظور اینکه انسان قبل از اینکه به خدایان و پس از آن به خدای واحد باور یابد، بی باور بوده است. لذا " بی باوری " در سرشت و طبیعت اولیه انسان ریشه دارد که یک امر طبیعی بوده و هست و هیچ گناه و خطایی محسوب نمی شود. نتیجه اینکه بر خلاف دیدگاه پیامبران بزرگ و عظیم الشان، خداوند متعال به هنگام معاد یا پس از پایان سفر و برگشت به حالت اولیه محض بهشتی هستی خویش هیچ انسانی را بابت بی باوری و نا باوری تنبیه نخواهد کرد. امید اینکه دینداران و مراجع تقلید دینی بتوانند به حمد خداوند متعال و ایزد دانا و توانا به این حقیقت دست یابند. که خدای نا خواسته دود ( دوخا ) ناباوری باطنی و باورمندی ظاهری به دیدگان نشان صدمه ای وارد نکند.

کور خوانند آنانی که بر این باورند که دیگر به دنیای مادی - روحی - روانی ساخته دست ما بر نمی گردند. و خواهد گفت : به آنان بگو و از آنان به پرس که چنین خاطر جمعی و باور و اطمینان را از چه منبعی به ارث برده اند ؟ که گویا برای همیشه از چرخه دهر قاهر ما رها شده باشند و به دنیا بر نگردند. !! به آنان بگو و از آنان سوال کن که : مگر فراموش کرده اید که ما با قدرت و دانش و حکمت و رحمت و محبت و عشق و صبر بیکران خویش در حالت محض بهشتی اولیه قبل از آغاز سفر هرکدام از شما را معجزه آسا به شکل خانواده ده عضوی در سطح کمال از هستی خویش آفریدیم و به شما حیات محض و جاودانه اهداء نمودیم و قول دادیم که همگی در پایان سفر صحیح و سالم به همان حالت اولیه باز خواهید گشت و هیچ کدام از شما ها در طول سفر و طی راه دور و دراز آن در گوشه و کناری از هستی بیکران من گم و گول نخواهید شد. مگر فراموش کرده اند که قبل از آغاز سفر در گوش هرکدام از آنان دو بیت شعر سرودیم :
پیاده شدن از این قطار هستی در طول سفر محال خواهد بود ازاین خیال و فکرت دست بردار
چونان که می بینی محیط اش فاقد در و پنجره و مطلقا مسدود است و جاودانه پایدار
از خداوند متعال خواهانم که جمیع مراجع تقلید کلیه آیین ها و ادیان و مذاهب کلیه جوامع بشری را از غرق شدن بیشتر در ظلمت جلوگیری نماید و کلیه آنان را از این ظلمت نجات دهد و آنان را به سوی روشنایی نور خویش هدایت نماید.