خداباوری

به دو جبهه انشقاق یافته است؛ یکی دینی و دیگری علمی. باور دینی متکی به آیات و روایات و احادیث انبیاء و اولیاء و تفاسیر مختلف و گوناگون آنهاست. باور علمی متکی به شناخت و دانش علوم طبیعی و تجربی و ریاضیات محض و غایت شناسی معقول و منطقی نظریات یا تئوری های علمی. باور دینی بیشتر روی اعمال و مناسک تقدس گرایی ؛ ستایش و پرستش ؛ نیایش و مناجات ؛ طاعت و بندگی ؛ احداث معابد و قربانی حیوانات ؛ اجرای واجبات دینی ؛ زنده نگاه داشتن و بقاء نام و اثر بنیانگذاران آئین ها و ادیان و مخترعین یوغ های سبک و سنگین شرایع دینی - مذهبی در ذهن و زبان و خط انسان و در حافظه و خاطره تاریخ متمرکز بوده و هست و در زمینه شناخت انسان و طبیعت و کیهان و خداوند از خود شاهکار شایان توجهی ارائه نداده است. زیرا اندیشمندان دینی براین باور بوده و هستند که شناخت ذات خداوند توسط ذهن و عقل محدود انسانی محال و غیر ممکن می باشد. اندیشمندان علمی بر این باور اند که شناخت خداوند بدون شناخت کامل انسان ؛ طبیعت و کیهان محال و غیر ممکن است، لذا سعی و کوشش آنها در قدم اول شناخت انسان و طبیعت و کیهان به عنوان مقدمه شناخت خداوند می باشد و آنهم بدون استفاده یا سوء استفاده از مفهوم و نام خداوند. طبق باور این حقیر دانشمندان علوم طبیعی و تجربی که تاکنون بعضی از قوانین حاکم بر طبیعت را کشف نموده و آنها را به زبان ریاضی بیان داشته اند، پیامبران راستین خداوند محسوب می شوند و نه بنیانگذاران آئین ها و ادیان و مخترعین یوغ های سبک و سنگین شرایع دینی - مذهبی در اعصار مختلف باستان در طی زندگی های ایلی ؛ قبیله ای ؛ طایفه ای و قومی و بین اقوام. همچنین دین حقیقی خداوند علم می باشد و نه دین های باستانی. الاهیات ؛ فلسفه و عرفان هم دو نوع اند ؛ یکی دینی و دیگری علمی. در پایان توجه خواننده گرامی را به این نکته مهم جلب می نمایم که تقسیم قدیمی افراد و جوامع انسانی به خدا باور و خدا ناباور صحیح نمی باشد و حقیقت ندارد، بلکه انسان یا خدا باور از طریق دین و مذهب است و یا خدا باور از طریق علم و یا موئمن دینی است و یا موئمن علمی. این حقیر از طریق علم به خداوند باور و امید دارم و نه از طریق دین و مذهب.