ختنۀ زنانه (female circumcision)
(خفض؛ کلیتوریدکتومی) برداشتن جزئی یا کلی از بخش بیرونی اندام جنسی زنانه به دلایل فرهنگی، دینی یا سایر دلایل غیرپزشکی. این عمل چه در نوزادان و چه در دختران نوبالغ، اجرا می شود و بیشتر اوقات در شرایط غیربهداشتی بدون استفاده از مواد ضدعفونی کننده و بدون بی هوشی و به وسیلۀ افراد فاقد مهارت های پزشکی صورت می گیرد. خون ریزی، شوک، زخم های ملتهب و دردناک، بیماری های خونی، عفونت های مزمن در مجاری ادرار و غده های مربوط به کلیتوریس، انتقال ویروس ایدز و مرگ آثار و نتایج جانبی ای است که ممکن است در نتیجۀ این عمل عارض شود. آلت بری ممکن است به بروز مشکلاتی در زندگی آتی زن، به ویژه در طول زمان عادت ماهانه، روابط جنسی و زایمان نیز بینجامد. اندام بری جنسی زنانه در کشورهای افریقایی، مانند سنگال و سومالی، و همچنین در امارات متحده عربی، عمان، یمن، مالزی و اندونزی انجام می پذیرد. در ۱۹۹۵، بنابر برآورد یک گزارش دولتی مصر، اعلام شد که ۹۷ درصد زنان متأهل یا قبلاً متأهل در مصر ختنه شده اند. در کشورهایی که این گونه ختنه رواج دارد، مسیحیان، یهودیان و گروه های مختلف بومی نیز آن را انجام می دهند. در این کشورها زنانِ ختنه نشده به مثابۀ زنانی «ناپاک» شمرده می شوند و غالباً مشکلات زیادی برای یافتن همسر دارند. برخی مهاجران نیز در مواردی این عمل را در امریکا و بریتانیا و فرانسه انجام می دهند. در ۱۹۹۷ بیش از ۱۱۴میلیون دختر و زنِ ختنه شده در جهان وجود داشت. طرفداران ختنۀ زنانه آن را نوعی وظیفۀ دینی و سنّتی اجتماعی برای مراقبت از بکارت زن، و در نتیجه از شرافت او، و یا عملی لازم به دلایل بهداشتی تلقی می کنند. در حالی که مخالفان، این عمل را نوعی آسیب رساندن بی رحمانه به زنان جوان می دانند که هدف از آن را کاستن از میل جنسی زنان، واداشتن آنان به خودداری از برقراری روابط پیش از ازدواج یا برقراری روابط خارج از چارچوب زناشویی می انگارند. این عمل در کشورهای کنیا، سنگال، کانادا، فرانسه، سوئد و سوئیس غیرقانونی است. در انگلستان، پس از تصویب «قانون ممنوعیت ختنۀ زنانه» (۱۹۸۵) و در امریکا، درپی تصویب «قانون فدرال ممنوعیت اندام بری جنسی زنانه»، مصوّب سپتامبر ۱۹۹۶، ختنۀ زنانه ممنوع شد. سازمان ملل متحد، یونیسف و سازمان جهانی بهداشت، ختنۀ زنانه را نوعی تجاوز به حقوق انسانی دانسته و ریشه کنی آن را پیشنهاد کرده اند. نیز ← خَتنه
(خفض؛ کلیتوریدکتومی) برداشتن جزئی یا کلی از بخش بیرونی اندام جنسی زنانه به دلایل فرهنگی، دینی یا سایر دلایل غیرپزشکی. این عمل چه در نوزادان و چه در دختران نوبالغ، اجرا می شود و بیشتر اوقات در شرایط غیربهداشتی بدون استفاده از مواد ضدعفونی کننده و بدون بی هوشی و به وسیلۀ افراد فاقد مهارت های پزشکی صورت می گیرد. خون ریزی، شوک، زخم های ملتهب و دردناک، بیماری های خونی، عفونت های مزمن در مجاری ادرار و غده های مربوط به کلیتوریس، انتقال ویروس ایدز و مرگ آثار و نتایج جانبی ای است که ممکن است در نتیجۀ این عمل عارض شود. آلت بری ممکن است به بروز مشکلاتی در زندگی آتی زن، به ویژه در طول زمان عادت ماهانه، روابط جنسی و زایمان نیز بینجامد. اندام بری جنسی زنانه در کشورهای افریقایی، مانند سنگال و سومالی، و همچنین در امارات متحده عربی، عمان، یمن، مالزی و اندونزی انجام می پذیرد. در ۱۹۹۵، بنابر برآورد یک گزارش دولتی مصر، اعلام شد که ۹۷ درصد زنان متأهل یا قبلاً متأهل در مصر ختنه شده اند. در کشورهایی که این گونه ختنه رواج دارد، مسیحیان، یهودیان و گروه های مختلف بومی نیز آن را انجام می دهند. در این کشورها زنانِ ختنه نشده به مثابۀ زنانی «ناپاک» شمرده می شوند و غالباً مشکلات زیادی برای یافتن همسر دارند. برخی مهاجران نیز در مواردی این عمل را در امریکا و بریتانیا و فرانسه انجام می دهند. در ۱۹۹۷ بیش از ۱۱۴میلیون دختر و زنِ ختنه شده در جهان وجود داشت. طرفداران ختنۀ زنانه آن را نوعی وظیفۀ دینی و سنّتی اجتماعی برای مراقبت از بکارت زن، و در نتیجه از شرافت او، و یا عملی لازم به دلایل بهداشتی تلقی می کنند. در حالی که مخالفان، این عمل را نوعی آسیب رساندن بی رحمانه به زنان جوان می دانند که هدف از آن را کاستن از میل جنسی زنان، واداشتن آنان به خودداری از برقراری روابط پیش از ازدواج یا برقراری روابط خارج از چارچوب زناشویی می انگارند. این عمل در کشورهای کنیا، سنگال، کانادا، فرانسه، سوئد و سوئیس غیرقانونی است. در انگلستان، پس از تصویب «قانون ممنوعیت ختنۀ زنانه» (۱۹۸۵) و در امریکا، درپی تصویب «قانون فدرال ممنوعیت اندام بری جنسی زنانه»، مصوّب سپتامبر ۱۹۹۶، ختنۀ زنانه ممنوع شد. سازمان ملل متحد، یونیسف و سازمان جهانی بهداشت، ختنۀ زنانه را نوعی تجاوز به حقوق انسانی دانسته و ریشه کنی آن را پیشنهاد کرده اند. نیز ← خَتنه
wikijoo: ختنه_زنانه