خاکریز دفاعی

خاکریز دفاعی در استحکامات عنوان یک خاکریز یا تلی است که دیوار تدافعی قلعه بر آن استوار می گردد و اصولاً یک بخش از استراتژی دفاعی قلعه، تپه قلعه، کلنی یا سایر استحکامات شمرده می شود. خاکریز دفاعی معمولاً به وسیلهٔ حفاری کردن در زمین یا چیدمان سنگی و گاهی ترکیبی از هر دو ایجاد می گردید. [ ۱] [ ۲]
بسیاری از استحکامات اولیه از دوران پیشاتاریخ تا سده های میانی آغازین از خاکریزهای دفاعی که گاهی با خندق هم ترکیب می گردید به عنوان ابتدایی ترین شیوه محافظت از محیط بیرونی باروها و مناطق مسکونی استفاده می کردند. [ ۲] ترکیب و طراحی شیوه دفاعی باروها مشتمل بود بر تپه های خاکی و سنگی که از آنها با عنوان باروهای ترکیبی یاد می گردید. موارد دفاعی پیچیده تری نیز گاهی لحاظ و در خاکریز دفاعی ادغام می گردید که از مصالحی همچون چوب یا سنگ تشکیل می شدند. [ ۲] پس از معرفی و حضور یگان توپخانه و به جهت لزوم اتخاذ تدابیر مقتضی برای دفاع در برابر آن، باروهای قلعه با دیوارهای بسیار ضخیم تر و نیم رخ متمایل به پایین ساخته شدند. یکی از اولین و بهترین نمونه از این نمونه ها، قلعه ریونزکرگ در اسکاتلند است که در سال ۱۴۶۰ ساخته شد. [ ۳]
در نیمه اول قرن ۱۶ میلادی، بسیاری از دیوارهای خاکی و آجری با دیوارهای سنگی جایگزین شدند تا بهتر بتوانند در قبال ضربات و تهاجم آتش توپخانه مقاومت کنند. اغلب باروها در همان زمان در برج ها و سایر قسمت های بارو، مجهز به برآمدگی های زاویه ای برای استفاده از سلاح ها و آتش متقابل مدافعین گردیدند. [ ۴] مهندسان ایتالیایی در خط مقدم ابداع چنین استحکاماتی بودند هر چند، بعدها در شمال اروپا استحکامات اینچنینی توسط سباستین لو پرتر دو ووبن تکمیل شدند و تا اواسط قرن ۱۹، سبک غالب استحکامات به حساب می آمدند