خانواده درمانی

خانواده درمانی اصطلاحی کلی برای تعدادی از رویکردهای درمانی، که به جای جدا کردن افرادی خاص، برای درمان انفرادی، همه خانواده را به عنوان یک کل در درمان شرکت می دهند. این اصطلاح از دیدگاه نظری، خنثی است. خانواده درمانی را می توان در چارچوب های بسیار گوناگونی بکار برد. [ ۱]
ساختار درمانی روشی است که توسط سالوادور مینوچین معرفی شده است. تمرکز این روش درمانی بر روی پنج اصل خاص می باشد.
• وضعیت روانی تک تک اعضای خانواده
• تعاملات بین فردی بر اساس ماتریس هویت
• تشکیل ساختار خانواده بر اساس تعامل اجتماعی
• توسعه خانواده و پاسخگویی به نیاز اعضای خانواده
• در نظر گرفتن الگوهای رشد خانواده به عنوان یک نهاد ( یا یک کل منسجم )
خانواده درمانی استراتژیک نظریه ای می باشد که از ترکیب یک سری روش های روان درمانی به دست آمده است. پنج بخش مختلف مربوط به روش درمان استراتژیک شامل: یک مرحله اجتماعی ابتدایی، مرحله مشکل، مرحله تعامل، مرحله هدف و مرحله تعیین وظیفه می باشد.
روش درمان سیستماتیک ریشه در خانواده درمانی دارد و برخی مواقع به عنوان روش درمان سیستم های خانواده شناخته می شود. یک سری روش های درمان سیستم های خانوادگی وجود دارند که منجر به تشکیل مفهوم فعلی روش درمان سیستماتیک شده اند.
در سال های اخیر روش درمان سیستماتیک از علیت خطی فراتر رفته است و در حال حاضر مشکلات را به عنوان واقعیتی که تحت تاثیر موارد اجتماعی و زبان شناختی قرار گرفته اند، در نظر می گیرد.
تفاوت روایت درمانی نسبت به سایر روش ها ماین است که فرد را تشویق می کند تا خود واقعیش باشد و از مجموعه مهارت خودش برای شناسایی مشکل و همچنین به حداقل رسانی مشکلات مربوط به زندگی روزمره استفاده کند.
ایده مربوط به روایت درمانی عبارت از این مورد می باشد که افراد یک سری داستان های شخصی را ایجاد می کنند و این داستان به آنها کمک می کند تا خودشان را بشناسند و همچنین به این نتیجه برسند که ابزارهای مناسبی برای زندگی شان در اختیار دارند.
روش درمان میان نسلی این توانایی را در اختیار درمانگران قرار می دهد تا تعاملات و بر هم کنش های موجود مابین افراد یک خانواده را در مابین نسل های مختلف بررسی کند.
مشاهدات و تحلیل های درمانگر خانواده از تعاملات موجود به درمانگر کمک می کند تا مشکل اصلی موجود در داخل گروه خانواده را مشخص کند. درمانگر علاوه بر مشکلات موجود، همچنین موقعیت های چالش زا یا استرس زای مربوط به آینده را هم مشخص می کند.

خانواده درمانی (Family Therapy)
شاخه ای از روان درمانی، نیز معروف به زوج درمانی و زناشویی درمانی. در این روش با واردشدن به روابط صمیمانۀ خانواده ها و زوج ها سعی می کنند در این روابط تغییر و تحول مثبت ایجاد کنند. خانواده درمانی این روابط را در قالب تعاملی بین اعضای خانواده در نظر می گیرد و بر اهمیت آن در بهداشت روانی تأکید می ورزد. از این رو، در مشکلات خانوادگی هیچ یک از اعضای خانواده به تنهایی در نظر گرفته نمی شوند. متخصصان خانواده درمانی بیش از آن که درپی ریشه یابی مشکلات باشند، که خانواده ممکن است آن را مقصریابی بپندارد و نپسندد، تلاش می کنند با تغییر الگوهای تعامل در خانواده مشکلات را برطرف کنند. در این شیوۀ درمانی، کلِ خانواده بزرگ تر از مجموع اجزای آن به شمار می رود.