خانهٔ مردم ( به سوئدی: Folkhemmet ) یک ایدئولوژی سیاسی است که در تاریخ معاصر سوئد و حزب سوسیال دمکرات این کشور اثرگذار بوده است. از این واژه گهگاه برای اشاره به دورهٔ بین سال های ۱۹۳۲ تا ۱۹۷۶ و راه میانه ای بین سرمایه داری و سوسیالیسم و مفهوم دولت رفاه استفاده می شود. اساس این ایدئولوژی بر این پایه است که تمام افراد جامعه عضوی از یک خانواده اند و برای پیشرفت خانواده تلاش کرده و در عین حال از یکدیگر مراقبت می کنند. موفقیت حزب سوسیال دموکرات در دورهٔ پس از جنگ جهانی دوم و ایجاد بیمه های اجتماعی مختلف به دلیل انجام اصلاحات گسترده در کشور بر اساس این ایدئولوژی است.
... [مشاهده متن کامل]
واژهٔ خانهٔ مردم برای اولین بار در دههٔ ۱۸۹۰ میلادی وارد زبان سوئدی شد و ترجمه ای مستقیم از واژه Volksheim در زبان آلمانی است. در ابتدا این واژه نام ساختمان هایی بود که مردم عادی در این مراکز به کتاب های ادبی دسترسی داشته و در مجالس بحث فلسفی شرکت می کردند و هیچ گونه معنای سیاسی نداشت. افرادی که به «خانهٔ مردم» رفت وآمد داشتند، جزو طبقه فقیر و طبقه کارگر بودند. در آن دوره، مشکلات اجتماعی زیادی در سوئد وجود داشت و مباحثی در حوزه های جامعه، کشور، اختلاف طبقاتی و دولت در خانهٔ مردم شکل می گرفت. اولین بار واژهٔ خانهٔ مردم توسط رودولف شلین، سیاستمدار راست گرا در حوزه سیاست به کار گرفته شد اما مفهوم سیاسی خاصی در پس این واژه وجود نداشت.
در ۱۸ ژانویه ۱۹۲۸، پر آلبین هانسون رهبر وقت حزب سوسیال دموکرات از واژهٔ خانهٔ مردم در یک سخنرانی در پارلمان سوئد استفاده کرد و از آن پس، واژهٔ خانهٔ مردم با تصویر ایدئال جامعه سوئد مترادف شده و سخنرانی هانسون «سخنرانی خانهٔ مردم ( به سوئدی: Folkhemstalet ) » نام گرفت. آلبین در بخشی از سخنرانی خود به این جامعه اشاره کرد:
حس امنیت بقا که با اطمینان یافتن از دریافت کمک هنگام بیکاری، بیماری، حوادث یا سالخوردگی تضمین می شود، اشخاص را نسبت به شهروندی خود مطمئن تر کرده و ارتباط شخص را با دیگران تقویت می کند. این حسِ حضور در خانه، خصیصه اصلی یک دموکراسی خوب است. در خانهٔ خوب، کسی برتر یا بدتر از دیگری نیست. هیچ کس فرزند موردعلاقه نبوده و هیچ کسی هم فرزندخوانده نیست. در آن جا کسی به دیدهٔ تحقیر به دیگران نمی نگرد. هیچ کس از بقیه سوءاستفاده نمی کند. قدرت مندان ضعیفان را پس نمی زنند. در خانهٔ خوب، مساوات، مراقبت، همکاری و مفید بودن وجود دارد.
... [مشاهده متن کامل]
واژهٔ خانهٔ مردم برای اولین بار در دههٔ ۱۸۹۰ میلادی وارد زبان سوئدی شد و ترجمه ای مستقیم از واژه Volksheim در زبان آلمانی است. در ابتدا این واژه نام ساختمان هایی بود که مردم عادی در این مراکز به کتاب های ادبی دسترسی داشته و در مجالس بحث فلسفی شرکت می کردند و هیچ گونه معنای سیاسی نداشت. افرادی که به «خانهٔ مردم» رفت وآمد داشتند، جزو طبقه فقیر و طبقه کارگر بودند. در آن دوره، مشکلات اجتماعی زیادی در سوئد وجود داشت و مباحثی در حوزه های جامعه، کشور، اختلاف طبقاتی و دولت در خانهٔ مردم شکل می گرفت. اولین بار واژهٔ خانهٔ مردم توسط رودولف شلین، سیاستمدار راست گرا در حوزه سیاست به کار گرفته شد اما مفهوم سیاسی خاصی در پس این واژه وجود نداشت.
در ۱۸ ژانویه ۱۹۲۸، پر آلبین هانسون رهبر وقت حزب سوسیال دموکرات از واژهٔ خانهٔ مردم در یک سخنرانی در پارلمان سوئد استفاده کرد و از آن پس، واژهٔ خانهٔ مردم با تصویر ایدئال جامعه سوئد مترادف شده و سخنرانی هانسون «سخنرانی خانهٔ مردم ( به سوئدی: Folkhemstalet ) » نام گرفت. آلبین در بخشی از سخنرانی خود به این جامعه اشاره کرد:
حس امنیت بقا که با اطمینان یافتن از دریافت کمک هنگام بیکاری، بیماری، حوادث یا سالخوردگی تضمین می شود، اشخاص را نسبت به شهروندی خود مطمئن تر کرده و ارتباط شخص را با دیگران تقویت می کند. این حسِ حضور در خانه، خصیصه اصلی یک دموکراسی خوب است. در خانهٔ خوب، کسی برتر یا بدتر از دیگری نیست. هیچ کس فرزند موردعلاقه نبوده و هیچ کسی هم فرزندخوانده نیست. در آن جا کسی به دیدهٔ تحقیر به دیگران نمی نگرد. هیچ کس از بقیه سوءاستفاده نمی کند. قدرت مندان ضعیفان را پس نمی زنند. در خانهٔ خوب، مساوات، مراقبت، همکاری و مفید بودن وجود دارد.
