خانه ام ابری است•••. «خانه ام ابری است. . . » از مشهورترین اشعار نیما یوشیج است.
خانه ام ابری است یکسره روی زمین ابری ست با آن
از فراز گردنه خرد و خراب و مست باد می پیچد یکسره دنیا خراب از اوست و حواس من! آی نی زن که ترا آوای نی برده ست دور از ره کجایی؟
خانه ام ابری ست اما ابر بارانش گرفته است در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم من به روی آفتابم می برم در ساحت دریا نظاره و همه دنیا خراب و خرد از باد است و به ره نی زن که دایم می نوازد نی، در این دنیای ابراندود راه خود را دارد اندر پیش.
نیما یوشیج ( ۱۲۷۶–۱۳۳۸ ) شاعر معاصر ایرانی و بنیان گذار شعر نوی فارسی است. او با شعر «افسانه» ( ۱۳۰۱ ) نوعی جهان بینی نو را به ادبیات فارسی و حتی فرهنگ ایرانی وارد ساخت که تا پیش از آن سابقه نداشت. با این حال، عملاً با شعر «ققنوس» ( ۱۳۱۶ ) ، شعر نوی فارسی متولد شد، زیرا اولین بار در این شعر، مدلولی جدید با دالی جدید پیوند خورد و پدیده ای نو شکل گرفت. نیما نخستین آثار خود را در اواخر دوران مشروطه و سال های آغازین حکومت رضاشاه سرود یا منتشر کرد. از سال ۱۳۰۶ تا ۱۳۱۵ هیچ شعری از او منتشر نشد تا اینکه در سال ۱۳۱۶ سرایش و چاپ آثارش را از سر گرفت و شعر مهم «ققنوس» را خلق کرد. از ۱۳۱۶ تا ۱۳۲۷، نیما انواع قالب های شعری را آزمود. او در دورهٔ پایانی عمرش، یعنی از ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۷، عمدتاً به سرایش و چاپ اشعار آزاد یا نیمایی پرداخت. [ ۱]
به نظر می آید شاعر جایی در میان کوهستان نشسته و آنچه می بیند به تصویر می کشد و سپس تفسیر خود را از مشاهداتش بیان می کند. در بند اول ( سطر ۱ و ۲ ) خانه اش را که در درون ابرها فرورفته، به تصویر می کشد و سپس از آنجا که غمگین و مضطرب است، تمام عالم را هم ابرآلود و گرفته می پندارد. در بند دوم ( سطر ۳ تا ۷ ) شاعر باد سرکش و ویرانگری را وصف می کند که از فراز گردنه می وزد و به دنبال آن تمام عالم را طوفانی و آشفته می یابد. در انتهای این بند، نی زن را می یابیم که با وجود تمام این آشفتگی ها، غرق صدای نی خویش است. تمام این فضا نشان دهندهٔ افکار و وضعیت روحی شاعر است. او در عالمی دهشتناک زندگی می کند و همیشه نی زنی را جلوی چشم دارد که جز به هنرش به چیز دیگری نمی اندیشد. در انتهای بند سوم می بینیم که این نی زن، نمود دیگری از همان افسانه یا جهان آرمانی شاعر است که او با آن به زیستن خود معنا می بخشد و از وحشت و آشفتگی این جهان ابرآلود و طوفانی به آن پناه می برد. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفخانه ام ابری است یکسره روی زمین ابری ست با آن
از فراز گردنه خرد و خراب و مست باد می پیچد یکسره دنیا خراب از اوست و حواس من! آی نی زن که ترا آوای نی برده ست دور از ره کجایی؟
خانه ام ابری ست اما ابر بارانش گرفته است در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم من به روی آفتابم می برم در ساحت دریا نظاره و همه دنیا خراب و خرد از باد است و به ره نی زن که دایم می نوازد نی، در این دنیای ابراندود راه خود را دارد اندر پیش.
نیما یوشیج ( ۱۲۷۶–۱۳۳۸ ) شاعر معاصر ایرانی و بنیان گذار شعر نوی فارسی است. او با شعر «افسانه» ( ۱۳۰۱ ) نوعی جهان بینی نو را به ادبیات فارسی و حتی فرهنگ ایرانی وارد ساخت که تا پیش از آن سابقه نداشت. با این حال، عملاً با شعر «ققنوس» ( ۱۳۱۶ ) ، شعر نوی فارسی متولد شد، زیرا اولین بار در این شعر، مدلولی جدید با دالی جدید پیوند خورد و پدیده ای نو شکل گرفت. نیما نخستین آثار خود را در اواخر دوران مشروطه و سال های آغازین حکومت رضاشاه سرود یا منتشر کرد. از سال ۱۳۰۶ تا ۱۳۱۵ هیچ شعری از او منتشر نشد تا اینکه در سال ۱۳۱۶ سرایش و چاپ آثارش را از سر گرفت و شعر مهم «ققنوس» را خلق کرد. از ۱۳۱۶ تا ۱۳۲۷، نیما انواع قالب های شعری را آزمود. او در دورهٔ پایانی عمرش، یعنی از ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۷، عمدتاً به سرایش و چاپ اشعار آزاد یا نیمایی پرداخت. [ ۱]
به نظر می آید شاعر جایی در میان کوهستان نشسته و آنچه می بیند به تصویر می کشد و سپس تفسیر خود را از مشاهداتش بیان می کند. در بند اول ( سطر ۱ و ۲ ) خانه اش را که در درون ابرها فرورفته، به تصویر می کشد و سپس از آنجا که غمگین و مضطرب است، تمام عالم را هم ابرآلود و گرفته می پندارد. در بند دوم ( سطر ۳ تا ۷ ) شاعر باد سرکش و ویرانگری را وصف می کند که از فراز گردنه می وزد و به دنبال آن تمام عالم را طوفانی و آشفته می یابد. در انتهای این بند، نی زن را می یابیم که با وجود تمام این آشفتگی ها، غرق صدای نی خویش است. تمام این فضا نشان دهندهٔ افکار و وضعیت روحی شاعر است. او در عالمی دهشتناک زندگی می کند و همیشه نی زنی را جلوی چشم دارد که جز به هنرش به چیز دیگری نمی اندیشد. در انتهای بند سوم می بینیم که این نی زن، نمود دیگری از همان افسانه یا جهان آرمانی شاعر است که او با آن به زیستن خود معنا می بخشد و از وحشت و آشفتگی این جهان ابرآلود و طوفانی به آن پناه می برد. [ ۲]
wiki: خانه ام ابری است•••