خاقانات اوار

خاقانات آوار. خانات آوار کنفدراسیونی از صحرانشینانی بود که در دورهٔ قرون وسطای اولیه توسط آوارهای اوراسیایی تشکیل شد. آوارها کنفدراسیونی از قبایل اوراسیا واقع در استپ های آسیای مرکزی بودند که دارای ریشه ها و وابستگی های قومی زبانی ناشناخته ای بودند. این خانات در جلگهٔ پانونی، واقع در اروپای مرکزی، در ۵۶۷ میلادی تأسیس شد و تا ۸۰۴ به طول انجامید.
آوارها در سال ۵۵۷ میلادی احتمالاً از نواحی قفقاز شمالی یک سفیر به قسطنطنیه فرستادند که به عنوان نخستین ارتباط آن ها با امپراتوری بیزانس شناخته می شود. آن ها در ازای دریافت طلا موافقت کردند که قبیله های سرکش و یاغی را از طرف بیزانس مورد تعقیب و فرمانبرداری درآوردند. آنها قبایل مختلفی از جمله کیوتریگس ها و سابیرها را تسخیر و مطیع نمودند و مردم آنتیس را از بین بردند. آوارها در سال ۵۶۲ میلادی توانستند استپ های شمال دریای سیاه و حوضه های پایین رود دانوب را تحت کنترل خود در بیاورند. آوارها تا زمانی که توانستند وارد بالکان شوند یک گروه ناهمگون شامل ۲۰۰۰۰ سوارکار را شکل دادند. بعد از آنکه امپراتور بیزانس ژوستینین یکم آن ها را سرکوب کرد، آوارها به سمت شمال غرب و ژرمانیا حرکت نمودند گرچه با مقاومت و مخالفت فرانک ها از پیشروی آوارها در این سمت جلوگیری شد.