خاستگاه پرندگان

این پرسش علمی که پرندگان در چه گروهی از جانوران تکامل یافته اند، به طور سنتی خاستگاه پرندگان ( به انگلیسی: Origin of birds ) نامیده می شود. اجماع علمی کنونی این است که پرندگان گروهی از دایناسورهای ددپای دست قاپ هستند که در دوران مزوزوئیک به وجود آمدند.
رابطه نزدیک بین پرندگان و دایناسورها برای نخستین بار در قرن نوزدهم پس از کشف پرنده بدوی کهن بال در آلمان مطرح شد. پرندگان و دایناسورهای غیر پرنده منقرض شده دارای ویژگی های اسکلتی منحصربه فرد هستند. [ ۱] افزون بر این، فسیل های بیش از سی گونه دایناسور غیر پرنده با پرهای حفظ شده گردآوری شده است. حتی دایناسورهای بسیار کوچکی مانند میکروراپتور ( Microraptor ) و نیم پرنده ( Anchiornis ) وجود دارند که پرهای بلند و دست و پا پردار دارند و بال هایی را تشکیل می دهند. پرنده بالان Pedopenna پایه ژوراسیک نیز این پرهای بلند پا را نشان می دهند. دیرینه شناس لارنس ویتمر در سال ۲۰۰۹ به این نتیجه رسید که این شواهد برای نشان دادن اینکه تکامل پرندگان از مرحله چهار بال عبور کرده کافی است. [ ۲] شواهد فسیلی همچنین نشان می دهد که پرندگان و دایناسورها ویژگی های مشترکی مانند استخوان های توخالی، گاسترولیت، سنگ های معده در سیستم گوارشی، آشیانه سازی و رفتارهای جوجه آوری داشتند.
اگرچه خاستگاه پرندگان از لحاظ تاریخی موضوعی جنجالی در زیست شناسی فرگشتی بوده است، تنها شمار کمی از دانشمندان هنوز خاستگاه دایناسوری پرندگان را مورد مناقشه قرار می دهند، و این موضوع نشان می دهد که خاستگاه آن ها از انواع دیگر شاه خزندگان است. در توافقی که از اصل و نسب دایناسورها حمایت می کند، توالی دقیق رویدادهای تکاملی که باعث پیدایش پرندگان اولیه در ددپایان دست قاپان شد، مورد مناقشه است. خاستگاه پرواز پرندگان یک پرسش جداگانه اما مرتبط است که چندین پاسخ پیشنهادی نیز برای آن وجود دارد.
بحثی میان رویان شناسان و دیرینه شناسان وجود دارد که آیا دست های دایناسورهای ددپا و پرندگان اساساً متفاوت است، بر اساس تعداد استخوان بند انگشت - شمارش تعداد استخوان های انگشت در دست.