خاستگاه و ریشه کردها

کردها مردمانی ایرانی تبار هستند که به زبان های کردی از شاخه زبان های ایرانی شمال غربی صحبت می کنند. محل سکونت این قوم از دیرباز در رشته کوه زاگرس و دشت های اطراف آن بوده است. صاحب نظران، فرضیه های متعددی از ریشه مردم کرد ارائه کرده اند اما اکثر صاحب نظران بر این باورند که ریشه این قوم به مادها وقبل از انهم یعنی گوتی ها و لولوبی ها برمی گردد.
مورخان نظریه ها و تحقیقات بسیار مختلفی برای ریشه کلمه «کُرد» ارائه کرده اند. به گفته مستشرق انگلیسی، گادفری رولز درایور، واژه کُرد مربوط به «Karda» سومری است و از لوح های گلی سومری در هزاره سوم پیش از میلاد به دست آمده است، در حالی که به گفته سایر مورخان، کلمه کُرد پیش از دوره اسلامی به عنوان یک واژه زبان کردی میانه و به معنای سرزمین خدا بوده، و در نهایت ممکن است از یک نام باستانی یا جای نامی از نام قبایلی به نام واژه یونانی «Kyrtian» ها[ ۱] [ ۲] یا از منطقه کردوئنه مشتق شده باشد. [ ۳]
در مورد ریشه نام کُرد نظریات مختلفی وجود دارد و ریشه دقیق کلمه «کرد» مشخص نیست. [ ۴] بسیاری عقیده دارند که کلمه کُرد همان گُرد است که به معنی جنگجو و شجاع می باشد.
بر اساس یک نظریه، در فارسی میانه به عنوان kwrt - 𐭪𐭥𐭫𐭲 که اصطلاحی برای «کوچ نشین؛ چادرنشین» است، منشأ گرفته است. [ یادداشت ۱] [ ۵] [ ۶] پس از فتح ایران توسط اعراب، این اصطلاح در زبان عربی به عنوان کُرد پذیرفته شد و به طور خاص در قبایل کوچ نشین به کار می رفت. [ یادداشت ۲] [ ۷]
از قرن هفتم میلادی به بعد، واژه کُرد به دلیل استفاده بیشتر اعراب از آن بیشتر شناخته شده تر می شود. ( الاکراد ) . [ ۸]
بر اساس برخی منابع، به نظر می رسد تا قرن شانزدهم میلادی، هویت قومی با عنوان کرد در میان گروه های مختلف ایرانی شمال غربی، بدون اشاره به هیچ زبان ایرانی خاص، شکل می گیرد. [ ۹]
شرف خان بدلیسی در قرن شانزدهم می گوید که «کردها» به چهار دسته تقسیم می شوند: کورمانج، لر، کلهر و گوران که هر کدام به گویش یا زبان متفاوتی صحبت می کنند ) Paul ( 2008 ) خاطرنشان می کند که استفاده قرن شانزدهمی از واژه کرد که توسط بیدلیسی ثبت شده است، صرف نظر از گروه بندی زبانی، ممکن است بازتاب هویت قومی «کرد» شمال غربی ایران باشد که کورمانج، کلهر و گوران را متحد می کند.