خار مریم

شکل ظاهری معمول این گیاه، گلی با رنگ های قرمز تا بنفش و برگ هایی رنگ رفته و دارای رنگ سبز مایل به زرد و به همراه رگه های سفیدرنگ هستند.
این گیاه در طول دوره رشد خود، ۳۰ تا ۲۰۰ سانتی متر قد کشیده و دارای شکل تقریباً مخروطی شکل بوده. بوته این گیاه به طور میانگین تا ۱۶۰ سانتی متر قطر رشد داشته است. ساقه این گیاه معمولاً دارای حالت پنبه ای در دور خود بوده و بیشتر فضای این ساقه توخالی است.
برگهای این گیاه معمولاً دارای شکل مستطیلی یا به شکل نیزه در دور خود و پراکندگی آن ها معمولاً چندبرگی یا دو برگی است.
سرگل خوش رنگ این گیاه ۴ تا ۱۲ سانتی متر عرض و پهنا داشته. در نیمکره شمالی این گیاه از ماه خرداد تا اواسط شهریور و در نیم کره جنوبی این گیاه از آذر تا اوایل بهمن می روید. دانه این گیاه رنگ سبز تیره یا در بعضی نژادها سیاه می باشد و کاسه این گل که دانه ها در آن قرار می گیرند رنگ زرد مانندی دارد.
فراوان ترین منطقه رشد این گیاه، سواحل جنوب شرقی انگلیس ( که فراوان ترین نقطه کره زمین، این منطقه است ) ، ایران، آمریکای شمالی و استرالیا و نیوزیلند می باشد.
مزارع ساخته شده این گیاه توسط انسان، برای مصارف دارویی و برآورد مواد اولیه صنعتی از این گیاه در مناطق وسیعی در اتریش ( منطقه والدویرتل ) ، آلمان، مجارستان، لهستان، چین و آرژانتین قرار داشته و در مناطق اروپایی کاشت این گیاه، هر ساله در بین ماه های مارس تا آوریل انجام و برداشت آن در ماه اگوست در حدود ۲ تا ۳ هفته بعد از گل دادن این گیاه در دو مرحله ( بریدن و تمیز کردن یا خرمن کوبی ) انجام می شود.
در ایران نیز در استان های گیلان، گلستان، مازندران، فارس، خوزستان، شمالِ شرقِ آذربایجان شرقی و کهگیلویه و بویراحمد به صورت علف هرز در حاشیه جاده ها و مزارع می روید.
اخیراً کشت و کار نژادهای برتر خارمریم در ایران گسترش یافته و بعضی کشاورزان اقدام به کشت آن برای تولید ماده اولیه شرکتهای داروسازی اقدام می کنند.
دانه های خار مریم یکی از مهم ترین منابع طبیعی دارویی برای امراض کبد است، ماده سیلیمارین موجود در دانه های این گیاه یکی از مؤثرترین پادزهرها حتی برای موارد مسمویت ناشی از قارچ مهلک کلاهک مرگ نیز هست که فقط این قسمت از گیاه خواص درمانی دارد.