خاتون اباد

خاتون آباد (بستان آباد). خاتون آباد یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی است که در دهستان مهران رود جنوبی بخش مرکزی شهرستان بستان آباد واقع شده است.
وضعیت طبیعی روستاکوهستانی تپه ای می باشد. این روستا در دامنه کوه سهند واقع شده است که دارای حدود ۲۴خانوار و جمعیت حدود بر ۱۴۹ نفر می باشد. [ ۱]
این روستا به علت بکر بودن بسیار زیبا و دارای آبشاری به نام شرشر می باشد از طایفه های معروف این روستا طایفه حبیبی هستند.

خاتون آباد (دلفان). خاتون آباد یا خاتون بان ( دلفان ) ، روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان دلفان در استان لرستان ایران است. این روستا یکی از روستاهای تاریخی ایران می باشد که چندین بار به صورت رسمی یا غیر قانونی در آن حفاری صورت گرفته و بخشی از اشیا تاریخی آن که مهمترین آنها قوچ بالدار است در موزه ایران باستان نگهداری می شود. اشیا کشف شده نشان از تمدن دیرینه آن که به عصر مفرغ بر می گردد می دهد. سکه های کشف شده از دوران اشکانیان و بیشتر ساسانیان هم موید تاریخی بودن آن است. زبان مردم روستا لکی است. از افراد سرشناس این روستا می توان رضا مراد صحرایی رییس دانشگاه فرهنگیان و محمدکاظم کرمی فعال سیاسی و روزنامه نگار را نام برد
این روستا در دهستان نورآباد قرار دارد و جز طایفه تونابی اند که زیر مجموعه ایل ایتیوند هستند .
براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱۱۴ نفر ( ۲۰خانوار ) بوده است.

خاتون آباد (میانه). خاتون آباد، روستایی است از توابع بخش ترکمانچای شهرستان هشترود در استان آذربایجان شرقی ایران.
این روستا در دهستان اوچ تپه غربی قرار داشته و براساس سرشماری سال ۱۳۸۵جمعیت آن ۳۹۷نفر ( ۷۸خانوار ) بوده است. [ ۱]

خاتون آباد (کرمان). خاتون آباد شهری از توابع بخش مرکزی شهرستان شهربابک در استان کرمان ایران است. [ ۱]
وجود پالایشگاه ذوب مس خاتون آباد در این شهر خاتون آباد را به یکی از بخش های صنعتی تبدیل کرده است. در زمان تصدی پست شهرداری خاتون آباد توسط پیگیری های مهندس نیک طبع، ذوب خاتون آباد وارد حریم شهر گردید و برای اولین بار در ایران شورای عالی شهرسازی حریم یک شهر را بیش از 6 برابر محدوده شهر تعیین کردند و باعث شدن این شهر از سود و فواید زیادی از شرکت مس بهره مند شود.
با مساحت ۱۲۱ کیلومتر مربع، از توابع شهرستان شهربابک دراستان کرمان، بین عرض جغرافیایی۳۰ درجه و طول ۵۵َ و ۳۰ درجهٔ شرقی از نصف النهار گرینویچ و در ارتفاع ۱۸۳۷ متراز سطح دریا، با جمعیت تقریبی 5471نفر در ۳۵ کیلومتری جنوب شرق شهربابک قرار دارد. سابقهٔ تاریخی این شهر به حدود۱۲ قرن می رسد. در کتب قدیم، از خاتون آباد به نام «ده اشتران» یاد شده است. از آن جمله، «مَقدَسی» است که در سال ۳۷۵ ه ق از آن نام برده چنین شرح می دهد:
«ده اشتران کوچک است و نزدیک آن دهی است. جامعی با یک منارهٔ بلند دارد که در بازاری کوچک است. نهر در پایین شهر روان است و گرد آن، باغ هاست». ( ۱ )
از بیان مقدسی، استنباط می شود که خاتون آباد، در قرن چهارم شهری بوده آبادتر از شهربابک.
در جلد دهم فرهنگ جغرافیایی ایران آمده است: «ده شتران دهی است از دهستان میمند بخش شهربابک شهرستان یزد واقع در ۳۰هزارگزی خاور شهربابک دارای ۱۱۰۴ نفر سکنه. آب آن از قنات است و شغل زنان، کرباس بافی و لبّافی می باشد. » ( ۲ ) .
وجه تسمیهٔ خاتون آباد از آن روست که بنیانش به پادشاه خاتون ملقب به صفوه الدین نسبت داده می شود؛ وی به لاله خاتون نیز شهرت داشته است.
در قدیم، از قریه های آباد ناحیهٔ دهشتران و در مجاور آن بوده که نوشته اند: وقتی لاله خاتون در خطّهٔ بلوچستان حکومت می کرده، به علت توجّهی که به شهربابک داشته و در آبادی خاتون آباد زحماتی کشیده است این قریه را به پاس زحمات او خاتون آباد نامیده اند ( ۳ ) .
درتاریخ شهربابک آمده است: لاله خاتون، در آبادی دهشتران زحماتی کشیده و در آنجا مالک قنوات و املاکی بوده است. قریهٔ خاتون آباد، هنوز با نام او آباد است و خرابه های «قصر نعم» یا «ولی النعم» از آثار لاله خاتون مشهور است.
میان روذان و شهربابک «ده شتران» که آن را به عربی «قریه الجمال» می نامند واقع بود. پادشاه خاتون از زنان عالم، فاضل، شاعر و فرمانروا. پدرش سلطان قطب الدین محمد ( ۶۵۵ ق ) حاکم کرمان و مادرش عصمت الدین قتلغ ترکان معروف به ترکان خاتون بود. او فضایل و کمالات فراوان داشت. ناصرالدین منشی کرمانی در سمط العلی للحضره العلیا - که بیست سال پس از مرگ پادشاه خاتون تألیف کرده - وی را زنی «عادله عاقله فاضله کریمه متفضله بلند نهمت والاهمت خوب صورت با طهارت و عفت» توصیف می کند. پدرش لباس مردانه بر تن او می کرد و وی را سلطان حسن شاه می نامید. پادشاه خاتون به علما و ادبا توجه خاص داشت. به نوشته تاریخ کرمان «در زمان سلطنت او به کرمان، علما و فضلا را رعایت و احترام می فرمود و غالب اوقات در مجلس او صحبت علمی داشته می شد. » وی خطّ نسخ را به زیبایی تمام می نوشت و شعر را نیز نیکو می گفت. وی قرآن ها و کتاب های متعددی به خطّ خودش نوشت که پس از او در کرمان و دیگر ولایات موجود بوده و به گفته ناصرالدین منشی «بر فضل و هنروری و وفور کمال و دانشوری او دلیلی واضح است. » در مدّت کوتاه سلطنتش به عدل و داد رفتار کرد و مدارس و عمارات متعدّدی بنا کرد و اوقافی برای آن ها منظور نمود.