حیدری بلند

حیدری، بُلَند (بغداد ۱۹۲۶ـ ۱۹۹۶)
شاعر کُردتبار عراقی. عمدتاً نزد خودش علم آموخت.در جوانی، فعال سیاسی متمایل به چپ و افکار اگزیستانسیالیستی بود. در دهۀ ۱۹۴۰، گروه زمان ازدست رفته را تأسیس کرد، که متشکل از هنرمندانی بود که در کافۀ واق الواق بغداد برای بحث پیرامون هنر و اندیشۀ پیشرو گرد می آمدند. به سبب مخالفت با سلطنت و جمهوری جانشین آن، از ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۶، در بیروت، در تبعید به سر می برد. در ۱۹۸۰، به لندن رفت و مجلۀ فنون عربیّت را منتشر کرد که عمری کوتاه داشت. از او نُه جلد کتاب شعر منتشر شده است. نخستین مجموعه اش، تپش گِل (۱۹۴۶)، رنگی رمانتیک دارد؛ اما آثار بعدی او دارای نوعی واقع گرایی اگزیستانسیال است که ازخودبیگانگی عمیق سیاسی و اجتماعی را با شعری آزاد، لبریز از تصویر و آهنگی دلکش بیان می کند. به هنگام تصویرکردن جهان درونی خویش، و عذابی که از رنج های دیگران می کشد، و حسرت دنیایی بهتر، شعرش لحنی آرام و اندوهگین می گیرد. زبان شعرش ساده و تقریباً گفتاری است، اما تسلط استادانه بر عناصر زبانی و سخن نغز در آن نهفته است.