حکیم میسری

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] سراینده «دانش نامه»، پزشکی است به نام میسری و به احتمال زیاد این کلمه لقب او بوده است. میسری در پایان کتاب در ذیل عنوان پند و نصیحت میسری حکیم، از خودش چنین یاد کرده است:
میسری «دانش نامه» را در سال 370ق به پایان برده و به چهل و شش سالگی خود اشاره کرده است.
ولادت وی در سال 324ق بوده است. در «دانش نامه» از زادگاه و یا اقامتگاه او ذکری نشده است؛ همین قدر که سرزمین خود را ایران نامیده و گفته است که در صدد تألیف کتابی در علم پزشکی عملی بر می آید و در این که به زبان عربی یا فارسی تألیف کند، مردد می شود و چون بیشتر همشهریانش فارسی زبان بوده اند، کتاب خود را به زبان فارسی دری می سراید تا از اثرش بهتر و بیشتر استفاده کنند.
وی علم پزشکی را در نزد استادان فن تحصیل کرده است، هر چند نام استاد یا استادان خود را نبرده، ولی اشاراتی دارد، گاهی به شنیده های خود تعبیر می کند و گاهی هم صراحتاً بیان می کند که مطلب را از استاد یا استادان یاد گرفته است
دانشنامه در علم پزشکی، کهن ترین مجموعه طبی بشعر فارسی / نوع اثر: کتاب / نقش: نویسنده

پیشنهاد کاربران

حکیم مَیسَری در دیباچهٔ کتاب دانشنامهٔ پزشکی خود، میگوید که بخشی از مردمانمان پارسی زبان و بخش دیگر نیز تازی هستند و اگر من تازی گویم ( عربی ) زشت است پس دری ( ترکیبی از زبان عربی و هندو و ترکی ) میگویم تا همه بفهمند و به زبان خود ببرند ( ترجمه کنند ) ؛ و این اشعار را در این مورد سروده است:
...
[مشاهده متن کامل]

بگویم تازی ار نه پارسی نغز
ز هر در من بگویم مایه و مغز
وُ پس گفتم زمینِ ماست ایران
که بیش از مردمانش پارسی دان
وُگر تازی کنم نیکو نباشد
که هر کس را از او نیرو نباشد
دری گویمش تا هرکس بداند
وُ هرکس بر زبانش بر، براند
باید تعصبات جاهلانه را گذاشت کنار و منطقی نظر داد. حکیم میسر زبان بیشتر ایرانیان رو پارسی میدونه ولی بعدش نمیاد بگه من به زبان پارسی مینویسم بلکه میاد میگه من به زبان دری مینویسم تا همه آن را بفهمند و به زبان خود ببرند. اگر زبان پارسی و دری یکی بودند دلیلی نداشت بجای پارسی از دری استفاده کنه. همه ما میدانیم که زبان دری زبانی ارتباطی بین ملتهای عرب و هندو و ترک و مونتاژی از این سه زبان برای یکسان سازی زبانی بوده است.

بپرس