حکمرانی زیست محیطی یا حاکمیت زیست محیطی ( به انگلیسی: Environmental governance ) ، مفهومی در بوم شناسی سیاسی و سیاست زیست محیطی است که از پایداری ( توسعه پایدار ) به عنوان مهمترین ملاحظه برای مدیریت کلیه فعالیت های انسانی - سیاسی، اجتماعی و اقتصادی حمایت می کند. حکمرانی شامل دولت، تجارت و جامعه مدنی است و بر مدیریت یکپارچهٔ سیستم تأکید دارد. برای به دست آوردن این طیف متنوع از عناصر، حکمرانی زیست محیطی اغلب از سیستم های جایگزین حکمرانی استفاده می کند، برای مثال مدیریت مبتنی بر حوضه.
... [مشاهده متن کامل]
حکمرانی زیست محیطی، منابع طبیعی و محیط زیست را به عنوان کالاهای عمومی جهانی، متعلق به دسته کالاهایی می داند که وقتی به اشتراک گذاشته می شوند، کاهش نمی یابد. این بدان معناست که همه از مثلاً جو قابل تنفس، آب و هوای پایدار و تنوع زیستی پایدار بهره مند می شوند.
کالاهای عمومی غیرقابل رقابت هستند. وقتی کسی از یک منبع طبیعی لذت می برد آن منبع هم چنان می تواند مورد استفاده دیگران نیز قرار گیرد. این موضوع امر غیرقابل انکاری است. به عنوان مثال این غیرممکن است که استفاده از هوا برای تنفس توسط کس دیگر ممنوع گردد. کالاهای عمومی به عنوان داده های طبیعی سودمند و دارای ارزش عمومی هستند. به همین علت است که مفهوم یک کالای عمومی جهانی با تمایزی کوچک آشکار می گردد، چرا که نیازهایی را در بر می گیرد که نباید توسط یک شخص یا دولت از بین برود.
ویژگی غیرقابل رقابت چنین کالاهایی مستلزم داشتن یک رویکرد مدیریتی به آنهاست که فعالان دولتی و خصوصی را از آسیب رساندن به آنها محدود می سازد. یک روش این است که به منبع یک ارزش اقتصادی داده شود. آب در این خصوص یک نمونه خوب است.
حاکمیت زیست محیطی به کنش و واکنش های تصمیم گیری درمورد کنترل و مدیریت محیط زیست و منابع طبیعی می پردازد. اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت، حاکمیت زیست محیطی را به عنوان تعاملات چند گانه به مفهوم محلی، ملی، بین المللی در بین سه فاکتور اصلی، یعنی ایالت، بازار و جامعه مدنی، تعریف می کند. این پارامترهای مختلف جامعه، که در تعامل با یکدیگر قرار دارند، چه به شیوه های رسمی و چه غیررسمی در تدوین و اجرای سیاست ها، آنهم در پاسخ به خواسته های مربوط به محیط زیست و رویه های محدود به قوانین جامعه، فرایندها و رفتارهای پذیرفته شده و گسترده، ویژگی های مربوط به «حکمرانی خوب زیست محیطی» به منظور دستیابی به توسعه پایدار زیست محیطی را تشکیل می دهند.
... [مشاهده متن کامل]
حکمرانی زیست محیطی، منابع طبیعی و محیط زیست را به عنوان کالاهای عمومی جهانی، متعلق به دسته کالاهایی می داند که وقتی به اشتراک گذاشته می شوند، کاهش نمی یابد. این بدان معناست که همه از مثلاً جو قابل تنفس، آب و هوای پایدار و تنوع زیستی پایدار بهره مند می شوند.
کالاهای عمومی غیرقابل رقابت هستند. وقتی کسی از یک منبع طبیعی لذت می برد آن منبع هم چنان می تواند مورد استفاده دیگران نیز قرار گیرد. این موضوع امر غیرقابل انکاری است. به عنوان مثال این غیرممکن است که استفاده از هوا برای تنفس توسط کس دیگر ممنوع گردد. کالاهای عمومی به عنوان داده های طبیعی سودمند و دارای ارزش عمومی هستند. به همین علت است که مفهوم یک کالای عمومی جهانی با تمایزی کوچک آشکار می گردد، چرا که نیازهایی را در بر می گیرد که نباید توسط یک شخص یا دولت از بین برود.
ویژگی غیرقابل رقابت چنین کالاهایی مستلزم داشتن یک رویکرد مدیریتی به آنهاست که فعالان دولتی و خصوصی را از آسیب رساندن به آنها محدود می سازد. یک روش این است که به منبع یک ارزش اقتصادی داده شود. آب در این خصوص یک نمونه خوب است.
حاکمیت زیست محیطی به کنش و واکنش های تصمیم گیری درمورد کنترل و مدیریت محیط زیست و منابع طبیعی می پردازد. اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت، حاکمیت زیست محیطی را به عنوان تعاملات چند گانه به مفهوم محلی، ملی، بین المللی در بین سه فاکتور اصلی، یعنی ایالت، بازار و جامعه مدنی، تعریف می کند. این پارامترهای مختلف جامعه، که در تعامل با یکدیگر قرار دارند، چه به شیوه های رسمی و چه غیررسمی در تدوین و اجرای سیاست ها، آنهم در پاسخ به خواسته های مربوط به محیط زیست و رویه های محدود به قوانین جامعه، فرایندها و رفتارهای پذیرفته شده و گسترده، ویژگی های مربوط به «حکمرانی خوب زیست محیطی» به منظور دستیابی به توسعه پایدار زیست محیطی را تشکیل می دهند.
