حکم گریه

[ویکی فقه] حکم گریه (قرآن). انسان باید در مصائب دنیوی صبر داشته و کمتر گریه کند ولی گریه از خوف خدا جایز است و مورد تاکید می باشد.
گریستن در فراق عزیزان، در دین یعقوب (علیه السلام) مانعی نداشته و جایز بوده است.«وتولی عنهم وقال یـاسفی علی یوسف وابیضت عیناه من الحزن فهو کظیم؛ و از آنها روی برگرداند و گفت: «وا اسفا بر یوسف!» و چشمان او از اندوه سفید شد، اما خشم خود را فرو می برد (و هرگز کفران نمی کرد)!».این حزن و اندوه مضاعف ، سیلاب اشک را، بی اختیار از چشم یعقوب جاری می ساخت تا آن حد که چشمان او از این اندوه سفید و نابینا شد(و ابیضت عیناه من الحزن ).و اما با این حال سعی می کرد، خود را کنترل کند و خشم را فرو بنشاند و سخنی بر خلاف رضای حق نگوید (او مرد با حوصله و بر خشم خویش مسلط بود)(فهو کظیم ).
گریه از خوف خدا
گریستن برای خوف از خدا از نظر آیات قرآن مانعی ندارد و جایز است.«یخرون للاذقان یبکون ویزیدهم خشوعـا؛ آنها (بی اختیار) به زمین می افتند و گریه می کنند؛ و (تلاوت این آیات، همواره) بر خشوعشان می افزاید.».برای تاکید بیشتر در تاثیر آن آیات الهی و این سجده عاشقانه در آیه بعد می گوید: (آنها با تمام صورت بر خاک می افتند، اشکشان جاری می شود، و خشوعشان در برابر پروردگار افزون می گردد) (و یخرون للاءذقان یبکون و یزیدهم خشوعا) «اولـئک الذین انعم الله علیهم من النبیین من ذریة ءادم وممن حملنا مع نوح ومن ذریة ابرهیم واسرءیل وممن هدینا واجتبینا اذا تتلی علیهم ءایـت الرحمـن خروا سجدا وبکیـا؛ آنها پیامبرانی بودند که خداوند مشمول نعمتشان قرار داده بود، از فرزندان آدم، و از کسانی که با نوح بر کشتی سوار کردیم، و از دودمان ابراهیم و یعقوب، و از کسانی که هدایت کردیم و برگزیدیم. آنها کسانی بودند که وقتی آیات خداوند رحمان بر آنان خوانده می شد به خاک می افتادند، در حالی که سجده می کردند و گریان بودند.».