حکم ثنویت

[ویکی فقه] حکم ثنویت (قرآن). ثنویت به معنای دوگانه پرستی و دو وجود پرستی و اعتقاد به وجود دو خدا (دو خالق و مدبر) در عالم است. این اعتقاد قبل از ظهور اسلام بوده است و منابع دینی نیز بدان پرداخته اند.
هرچند واژه ثنویت عیناً در قرآن به کار نرفته ولی چون لازمه اثبات و اعتقاد به توحید نفی ثنویت است، می توان ثنویون را از جمله مخاطبان آیاتی دانست که به اثبات توحید می پردازد.از دیدگاه مفسران، در قرآن علاوه بر آیات بسیاری که به طور مطلق به اثبات توحید و رد شرک می پردازد، آیاتی هم هست که به انکار وجود دو خدا یا دو فاعل و مؤثر اختصاص دارد.البته مفسران در شرح برخی از آنها گفته اند که مراد صرفاً نفی وجود دو خدا نیست بلکه مراد نفی وجود بیش از یک خداست.
نهی خداوند از ثنویت
عقیده به دو معبود (ثنویت)، مورد نهی خداوند است.«وقال الله لا تتخذوا الـهین اثنین انما هو الـه وحد فایـی فارهبون؛ خداوند فرمان داده: دو معبود برای خود انتخاب نکنید؛ معبود شما همان خدای یگانه است؛ تنها از کیفر من بترسید!» (در آیه ۵۱ سوره نحل خداوند اعتقاد به دو اِله (خدای خالق و خدای مدبر) را نادرست می خواند)