[ویکی فقه] بلخی، ابومطیع حَکم بن عبدالله بن مَسْلَمة بن عبدالرحمان، فقیه و قاضی و محدث، و شاگرد ابوحنیفه بود.
وی در ۱۹۹ به سن ۸۴ سالگی در بلخ درگذشت. شانزده سال در زادگاه خود بلخ، به امر قضا اشتغال داشت؛ چند نوبت به بغداد و احتمالاً به جاهای دیگر، به ویژه به مدینه و مکه و کوفه ، سفر کرد، زیرا در میان کسانی که گفته شده وی از آن ها حدیث استماع می کرده است سه تن از مؤسسان مکتب های فقهی اسلام بوده اند: مالک بن انس از مدینه، ابوحنیفه و سفیان ثوری هردو از کوفه. ابومطیع از اعتبار و نفوذ بسیاری برخوردار بود. معلومات عمیق و تیزهوشی و آرای خردمندانه و زهد و بزرگواریش موجب شد که عده کثیری از طلاّ ب و گردآورندگان حدیث به او روی آورند (داستانی که خطیب بغدادی از اعتراض صریح وی به خلیفه عباسی و پشتیبانی مردم نقل کرده، مؤید نفوذ اجتماعی و دینی اوست).
وی در ۱۹۹ به سن ۸۴ سالگی در بلخ درگذشت. شانزده سال در زادگاه خود بلخ، به امر قضا اشتغال داشت؛ چند نوبت به بغداد و احتمالاً به جاهای دیگر، به ویژه به مدینه و مکه و کوفه ، سفر کرد، زیرا در میان کسانی که گفته شده وی از آن ها حدیث استماع می کرده است سه تن از مؤسسان مکتب های فقهی اسلام بوده اند: مالک بن انس از مدینه، ابوحنیفه و سفیان ثوری هردو از کوفه. ابومطیع از اعتبار و نفوذ بسیاری برخوردار بود. معلومات عمیق و تیزهوشی و آرای خردمندانه و زهد و بزرگواریش موجب شد که عده کثیری از طلاّ ب و گردآورندگان حدیث به او روی آورند (داستانی که خطیب بغدادی از اعتراض صریح وی به خلیفه عباسی و پشتیبانی مردم نقل کرده، مؤید نفوذ اجتماعی و دینی اوست).