حکم استهزا

[ویکی فقه] حکم استهزا (قرآن). مسخره کردن به قصد تحقیر، توهین یا اهدافی دیگر را استهزاء گویند، این مفهوم در قرآن کریم با واژه های «هُزْء» و مشتقات آن ۳۴ بار و «سُخْر» و مشتقاتش ۱۶ بار به کار رفته است که بیشتر لغویان این دو واژه را به یک معنا دانسته اند؛ ولی برخی بین این دو تفاوت قائل شده اند.
حکم استهزای آیات خدا، مسخره کردن به قصد تحقیر، توهین یا اهدافی دیگر را استهزاء گویند، آیاتی که در قرآن سخن از استهزا به میان آورده بیشتر مربوط به حوزه عقیده و دین بوده که در آن، جبهه مخالفِ انبیای الهی، مؤمنان، وحی ، آیات الهی، ... و حتی خداوند را به تمسخر گرفته و از استهزا به صورت حربه ای برای رویارویی با دین الهی بهره می جستند.
استهزای اذان
حکم استهزای اذان، یکی از مواردی که کافران در مورد آن مسلمانان را به سخریه می گرفتند، اذان بود.
استهزای استهزاگران
حکم استهزای استهزاگران، خداوند استهزای استهزاگران را در قرآن کریم جایز می داند.
استهزای اسلام
...