حکایت های لافونْتِن (Fables)
حکایت های لافونْتِن
مجموعۀ قصه های ژان دو لافونتن، به زبان فرانسوی، منتشرشده در ۱۶۶۸ـ۱۶۹۴، در دوازده کتاب. انتشار شش کتاب نخست این حکایت ها شهرتی جنجالی برای لافونتن به ارمغان آورد. هرچند لافونتن در مقدمۀ کتاب نخست با فروتنی گفته است که این حکایت ها را از میان حکایت های اعصار قدیم برگزیده و با شاخ وبرگ دادنِ برخی خطوط روایی بر شیرینی آن ها افزوده است، باید گفت که چنین نیست و کار او در مقام نویسنده ای نابغه بسی بیش از این ها بوده است. بی شک قصد نویسنده فقط ایجاد انبساط خاطر برای خوانندگان نبوده است و خواسته نکات پندآموز را از راه قصه منتقل کند. این معنی از تقدیم نامۀ آن به خوبی هویداست. نویسنده کتاب را به پسر لوئی چهاردهم تقدیم کرده و در محاسن حکایت نیز در مقدمه سخن گفته است. تصور لافونتن طی سال های متمادی حکایت نویسی دستخوش تغییراتی شده و او خود در آغاز مجموعۀ دوم بدین نکته اشاره کرده است. اگرچه برخی از حکایت های کتاب نخست از قصص کهن برداشت شده است، اما رفته رفته شاهد نقل حکایت هایی نیز هستیم که تماماً زادۀ ذهن نویسنده اند. نویسنده از جُنگ های قصه های کهن همچون حکایت های منثور لاتینی آبستمیوس، حکایت های منظوم لاتینی فائرن، و حتی از حکایت های نویسندگان جدیدتر، مثلاً نشانه ها اثر گیوم گرو در ۱۵۵۰م و ۳۰۶ افسانۀ ازوپ اثر گیوم اودان، نیز بهره برده است. در حکایت های لافونتن شاهد ظهور همۀ انواع ادبی، اعم از حکایت و خطابه و بحث و مرثیه، هستیم. پژوهشگران، حکایت های لافونتن را چونان تجلی نبوغ فرانسوی، میراث تاریخی فرانسویان و بازتاب درک و دریافت آنان از روان و جامعه و جهان می دانند.
حکایت های لافونْتِن
مجموعۀ قصه های ژان دو لافونتن، به زبان فرانسوی، منتشرشده در ۱۶۶۸ـ۱۶۹۴، در دوازده کتاب. انتشار شش کتاب نخست این حکایت ها شهرتی جنجالی برای لافونتن به ارمغان آورد. هرچند لافونتن در مقدمۀ کتاب نخست با فروتنی گفته است که این حکایت ها را از میان حکایت های اعصار قدیم برگزیده و با شاخ وبرگ دادنِ برخی خطوط روایی بر شیرینی آن ها افزوده است، باید گفت که چنین نیست و کار او در مقام نویسنده ای نابغه بسی بیش از این ها بوده است. بی شک قصد نویسنده فقط ایجاد انبساط خاطر برای خوانندگان نبوده است و خواسته نکات پندآموز را از راه قصه منتقل کند. این معنی از تقدیم نامۀ آن به خوبی هویداست. نویسنده کتاب را به پسر لوئی چهاردهم تقدیم کرده و در محاسن حکایت نیز در مقدمه سخن گفته است. تصور لافونتن طی سال های متمادی حکایت نویسی دستخوش تغییراتی شده و او خود در آغاز مجموعۀ دوم بدین نکته اشاره کرده است. اگرچه برخی از حکایت های کتاب نخست از قصص کهن برداشت شده است، اما رفته رفته شاهد نقل حکایت هایی نیز هستیم که تماماً زادۀ ذهن نویسنده اند. نویسنده از جُنگ های قصه های کهن همچون حکایت های منثور لاتینی آبستمیوس، حکایت های منظوم لاتینی فائرن، و حتی از حکایت های نویسندگان جدیدتر، مثلاً نشانه ها اثر گیوم گرو در ۱۵۵۰م و ۳۰۶ افسانۀ ازوپ اثر گیوم اودان، نیز بهره برده است. در حکایت های لافونتن شاهد ظهور همۀ انواع ادبی، اعم از حکایت و خطابه و بحث و مرثیه، هستیم. پژوهشگران، حکایت های لافونتن را چونان تجلی نبوغ فرانسوی، میراث تاریخی فرانسویان و بازتاب درک و دریافت آنان از روان و جامعه و جهان می دانند.
wikijoo: حکایت_های_لافونتن