حوصاء. [ ح َ ] ( ع ص ) مؤنث احوص. وصف است از حَوَص یعنی زن که دنباله چشم او باریک و تنگ باشد، بطوری که گوئی دوخته شده است. ( از اقرب الموارد ). چشمی که گوشه وی تنگ بود. ( مهذب الاسماء ).
