حنک

[ویکی فقه] حنک‏ به فتح حاء و نون در کلمات فقها به طرف عمامه اطلاق شده است.
۱-حنک کام.
۲-زیر چانه.
۳-طرف عمامه.
حنک در لغت به معنای کام (سقف دهان) و زیر چانه به کار رفته است،
حنک در اصطلاح فقها
در کلمات فقها به طرف عمامه - از آن جهت که از زیر چانه گذرانده می‏شود- اطلاق شده است.

[ویکی الکتاب] تکرار در قرآن: ۱(بار)
(بر وزن فرس) چانه. اعمّ از چانه انسان و حیوان به منقار کلاغ نیز حنک گویند (مفردات) اگر مرا تا روز قیامت مهلت دهی فرزندان وی را جز اندکی مهار می‏کنیم. احتناک به معنی لگام زدن اسب است. ممکن است مراد از آن در آیه مهار کردن و لگام زدن باشد و ممکن است مراد استیلاو غلبه باشد گویند: «احتنک الجراد الارض» ملخ با چانه خود بر زمین مستولی شد و آن را خورد (مفردات) در اقرب الموارد هست: «احتنکه یعنی استولی علیه»در این صورت مقصود آن است که فرزندان او را جز اندکی اغوا می‏کنم. به هر حال منظور اغواء و اضلال است. مثل آیه . از این مادّه فقط یکبار در قرآن آمده است .