حنج

لغت نامه دهخدا

حنج. [ ح َ ] ( ع مص ) کج کردن. ( ناظم الاطباء ). کژ کردن کسی را. ( منتهی الارب ). کژ کردن چیزی را: حنجه ؛ اماله عن وجهه. ( آنندراج ) ( اقرب الموارد ). سخت تافتن رسن را. ( منتهی الارب ) ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ). || عارض شدن : حنجت حاجة؛ عارض شد احتیاج. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ).
حنج. [ ح ِ ] ( ع اِ ) دل و میانه هر چیزی. ( بحر الجواهر ). ریشه. ( ناظم الاطباء ). اصل. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ): رجع فلان الی حنجه و بنجه ؛ اَی رجع الی اصله. ( اقرب الموارد ). ج ، حِناج. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ فارسی

دل و میانه هر چیزی ریشه اصل

پیشنهاد کاربران

بپرس