حنابندان

از آداب و رسومِ ایرانی در مراسم عروسی. و آن عبارت است از به حَنا آغشتنِ دست ها و پاهای عروس در روز پیش از عروسی و داماد در همان روز عروسی. رسم بر آن بود (امروزه ساده تر است) که حنا را در جام های برنجی یا نقره ای، از هفت تا ۴۰ جام، خیس کنند و روی خمیرِ حنا زر و سیمی نهند و بر خوانچه ای با شمع های رنگارنگ و فروزان بگذارند و به خانۀ عروس فرستند. آن گاه بر دست و پای عروس به حنا نقش ونگار، گل و گل بوته و جز آن ها، می زدند و او باید همان طور درازکش می ماند تا نقش ها خوب بگیرد. برخی برآنند که نباید به وقت عقد به پا و دست عروس با حنا نقش بست، چراکه نقش گره دارد و آن گره در کار عروس نیز می افتد. پس از آن عروس را به حمام می بردند. گاه در شبِ حنابندان مجلس رقص و آوازی نیز برپا می کردند. اطرافیان عروس نیز دست و پای خود را حنا می بستند. حنابندان داماد در حمام، یا به دستِ دلّاک ها (← دلّاکی) یا به دست ساقدوش ها انجام می شد.