حمیدالدّین بلخی، محمود بن عمر ( ـ۵۹۹ق)
قاضی، ادیب و شاعر ایرانی. از مردم بلخ و گویند قاضی بلخ بود. با تصوف آشنا بود و علوم فلسفه، کلام، فقه و اصول را نیک می دانست. حمیدالدین در نثر و نظم استاد بود. بعضی پژوهشگران آثاری را به حمیدالدین منسوب دانسته اند که، با توجه به ممدوحان این آثار که بیش از ۱۰۰ سال پیش از وفات او می زیسته اند، در درستی انتساب آن ها به او تردید است. حمیدالدین با انوری و رشید وطواط نشست و برخاست داشت و این دو اشعاری در مدح او سروده اند. همچنین نظامی عروضی در چهار مقاله و وراوینی در مقدمۀ مرزبان نامه، حمیدالدین و مقامات او را ستوده اند. شهرت وی به سبب مقامات حمیدی (۱۳۴۴ش) اوست. از دیگر آثارش: روضةالرضا.
قاضی، ادیب و شاعر ایرانی. از مردم بلخ و گویند قاضی بلخ بود. با تصوف آشنا بود و علوم فلسفه، کلام، فقه و اصول را نیک می دانست. حمیدالدین در نثر و نظم استاد بود. بعضی پژوهشگران آثاری را به حمیدالدین منسوب دانسته اند که، با توجه به ممدوحان این آثار که بیش از ۱۰۰ سال پیش از وفات او می زیسته اند، در درستی انتساب آن ها به او تردید است. حمیدالدین با انوری و رشید وطواط نشست و برخاست داشت و این دو اشعاری در مدح او سروده اند. همچنین نظامی عروضی در چهار مقاله و وراوینی در مقدمۀ مرزبان نامه، حمیدالدین و مقامات او را ستوده اند. شهرت وی به سبب مقامات حمیدی (۱۳۴۴ش) اوست. از دیگر آثارش: روضةالرضا.