حمله قرمطیان به عراق، یورش گسترده قرمطیان به منطقه شهری عراق در خلافت عباسی بود که از پاییز ۹۲۷ آغاز شد و تا تابستان ۹۲۸ ادامه یافت.
این تهاجم اوج یک سلسله حملات ویرانگر به کاروان های حج و غارت بصره و کوفه در سال های گذشته بود. این حملات در بحبوحه ضعف عمومی سیاسی در دولت عباسی که برای مقابله با قرمطیان درمانده به نظر می رسید، تنش های سیاسی در بغداد را تشدید کرد و منجر به سقوط و اعدام وزیر ابن الفرات شد.
... [مشاهده متن کامل]
در اکتبر/نوامبر ۹۲۷، رهبر قرمطیان، ابوطاهر جنابی، نیرویی متشکل از ۲۳۰۰ نفر را برای حمله به عراق رهبری کرد. در ماه دسامبر، قرمطیان کوفه را تصرف کردند و لشکر بسیار بزرگ تر امیر نیمه خودمختار آذربایجان، یوسف بن ابی ساج را که اسیر شد، شکست دادند. قرمطیان سپس شروع به پیشروی به سمت شمال در امتداد فرات به سمت بغداد کردند که در آنجا وحشت گسترده ای درگرفت. ارتشی متشکل از ۴۰ هزار نفر برای مقابله با این تهدید جمع آوری شد؛ اما فرماندهان عباسی مونس مظفر و عبدالله بن حمدان، ترجیح دادند از جنگ اجتناب کنند و در عوض با تخریب پل ها و کانال ها نزدیک پایتخت عباسیان مانع پیشروی قرمطیان شوند. سیل حاصل پیشروی قرمطیان را در حومه شهر در ۷ ژانویه ۹۲۸ متوقف کرد. سپس قرمطیان دوباره از فرات عقب نشینی کردند و از رودخانه به سمت بین النهرین علیا حرکت کردند و منطقه را غارت کردند و از شهرهای آن خراج گرفتند. قرمطیان بدون مخالفت در تابستان ۹۲۸ به خانه های خود عقب نشینی کردند. حضور آنها موجب قیام هواداران به اصطلاح بقلیه در سواد کوفه شده بود که توسط مقامات عباسی سرکوب شد. بازماندگان این قیام ها به قرمطیان در عقب نشینی به بحرین پیوستند.
پس از تهاجم، قرمطیان مکه را در ژانویه ۹۳۰ غارت کردند و در همان سال عمان را تصرف کردند، اما مشکلات داخلی پیشروی آنها را متوقف کرد. یک جوان ایرانی که در عراق اسیر شده بود به نام ابوالفضل به عنوان مهدی شناخته شد و قدرت به او رسید. با این حال، رفتار نامنظم او به سرعت نشان داد که او شخصیت هزاره گرای مورد انتظار قرمطیان نیست و او به قتل رسید. این رویداد باعث تضعیف روحیه قرمطیان شد، که پس از آن به دنبال روابط مسالمت آمیز با عباسیان بودند. با این وجود، تهاجم ۹۲۷–۹۲۸ به شدت اوضاع مالی و سیاسی در خلافت عباسی را وخیم کرد، که به دور باطلی از کودتاهای نظامی و جنگ داخلی در میان جنگ سالاران منتهی شد و در سال ۹۴۶ با تسخیر عراق توسط آل بویه به اوج خود رسید.
این تهاجم اوج یک سلسله حملات ویرانگر به کاروان های حج و غارت بصره و کوفه در سال های گذشته بود. این حملات در بحبوحه ضعف عمومی سیاسی در دولت عباسی که برای مقابله با قرمطیان درمانده به نظر می رسید، تنش های سیاسی در بغداد را تشدید کرد و منجر به سقوط و اعدام وزیر ابن الفرات شد.
... [مشاهده متن کامل]
در اکتبر/نوامبر ۹۲۷، رهبر قرمطیان، ابوطاهر جنابی، نیرویی متشکل از ۲۳۰۰ نفر را برای حمله به عراق رهبری کرد. در ماه دسامبر، قرمطیان کوفه را تصرف کردند و لشکر بسیار بزرگ تر امیر نیمه خودمختار آذربایجان، یوسف بن ابی ساج را که اسیر شد، شکست دادند. قرمطیان سپس شروع به پیشروی به سمت شمال در امتداد فرات به سمت بغداد کردند که در آنجا وحشت گسترده ای درگرفت. ارتشی متشکل از ۴۰ هزار نفر برای مقابله با این تهدید جمع آوری شد؛ اما فرماندهان عباسی مونس مظفر و عبدالله بن حمدان، ترجیح دادند از جنگ اجتناب کنند و در عوض با تخریب پل ها و کانال ها نزدیک پایتخت عباسیان مانع پیشروی قرمطیان شوند. سیل حاصل پیشروی قرمطیان را در حومه شهر در ۷ ژانویه ۹۲۸ متوقف کرد. سپس قرمطیان دوباره از فرات عقب نشینی کردند و از رودخانه به سمت بین النهرین علیا حرکت کردند و منطقه را غارت کردند و از شهرهای آن خراج گرفتند. قرمطیان بدون مخالفت در تابستان ۹۲۸ به خانه های خود عقب نشینی کردند. حضور آنها موجب قیام هواداران به اصطلاح بقلیه در سواد کوفه شده بود که توسط مقامات عباسی سرکوب شد. بازماندگان این قیام ها به قرمطیان در عقب نشینی به بحرین پیوستند.
پس از تهاجم، قرمطیان مکه را در ژانویه ۹۳۰ غارت کردند و در همان سال عمان را تصرف کردند، اما مشکلات داخلی پیشروی آنها را متوقف کرد. یک جوان ایرانی که در عراق اسیر شده بود به نام ابوالفضل به عنوان مهدی شناخته شد و قدرت به او رسید. با این حال، رفتار نامنظم او به سرعت نشان داد که او شخصیت هزاره گرای مورد انتظار قرمطیان نیست و او به قتل رسید. این رویداد باعث تضعیف روحیه قرمطیان شد، که پس از آن به دنبال روابط مسالمت آمیز با عباسیان بودند. با این وجود، تهاجم ۹۲۷–۹۲۸ به شدت اوضاع مالی و سیاسی در خلافت عباسی را وخیم کرد، که به دور باطلی از کودتاهای نظامی و جنگ داخلی در میان جنگ سالاران منتهی شد و در سال ۹۴۶ با تسخیر عراق توسط آل بویه به اوج خود رسید.
