حمل مطلق بر مقید

[ویکی فقه] به تضییق شمول دلیل مطلق به وسیله دلیل مقیّد می گویند.
حمل مطلق بر مقید، مقابل حمل مقید بر استحباب ، و به معنای رفع تنافی ظاهری میان دو دلیلی است که یکی از آنها مطلق و دیگری مقید است، از طریق رفع ید از ظهور مطلق تا آن جا که با ظهور مقید، منافات دارد زیرا دلالت مقید، از دلالت مطلق روشن تر بوده و قرینه برای آن محسوب می گردد و اگر به مقید عمل شود، در حقیقت به هر دو دلیل عمل شده است، اما اگر به مطلق عمل شود، در حقیقت، دلیل مقید به طور کامل از کار می افتد. برای مثال، اگر دلیل مطلق، بر وجوب عتق مطلق رقبه (مؤمنه و غیر مؤمنه) دلالت کند (اعتق رقبة) و دلیل مقید، بر حرمت عتق رقبه کافر دلالت نماید (لا تعتق الرقبة الکافرة)، در این حالت، برای جمع میان این دو دلیل از طریق حمل مطلق بر مقید، باید از ظاهر مطلق دست برداشت و به ظهور مقید عمل نمود، که نتیجه آن، وجوب عتق رقبه مؤمنه و حرمت عتق رقبه کافره است.