حماد راویه

لغت نامه دهخدا

حماد راویه. [ ح َم ْ ما ی َ ] ( اِخ ) ابن میسرة الشیبانی ، مکنی به ابوالقاسم. یکی از مشاهیر ادبا بود و بسیاری از اشعار عرب را از بر میدانست و از این رو بلقب راویه شهرت یافت. در عصر اموی و عباسی میزیسته و در 165 هَ. ق. درگذشت. صاحب معجم الادباء گوید: هیثم بن عدی گفت : مردی را داناتر بکلام عرب از حماد ندیدم. اصمعی گفت : حماد داناترین مردم بود هرگاه بر شعر نمیافزود یا از آن نمیکاست چه وی متهم بود به اینکه شعر میگوید وبشعرای عرب میبندد. ابوجعفر احمدبن نحاس ذکر کند که حماد آنکس است که سبعه طوال گرد کرد و آنچه مردم گویند که آنها بخانه کعبه آویزان بود اثبات نشده. ( ابن خلکان ). و رجوع به العقد الفرید ج 2 ص 149 و ج 5 ص 221 و ج 6 ص 122، 157، 178 و ج 8 ص 54، 158، 178 و موشح ص 177، 195، 238 و البیان و التبیین ج 1 ص 320، 120، 16، و ج 2 ص 220، 203، 129 و سیره عمربن عبدالعزیز شود.

دانشنامه آزاد فارسی

حَمّاد راویه (کوفه ۷۵ـ۱۵۵ق)
(نام اصلی: ابوالقاسم حَمّاد بن ابی لیلی) راوی و شاعر معروف عرب. اگرچه به زندقه متهم بود، مانوی بودن (زندقه) او محتمل نیست، هرچند که هیچ چیز در نظرش تقدس نداشت. حمّاد اشعاری فراوان سروده که آن ها را به دروغ، به شاعران پیش از اسلام نسبت داده است. هِشام بن عبدالملک و ولید بن یزید او را به سبب لطایف و ظرایفی که از عصر جاهلیت می دانست، دوست می داشتند. چون حکومت به عباسیان رسید، ستارۀ بخت او نیز افول کرد. ابن سَلّام می گوید که حماد نخستین گردآورندۀ شعر عربی است و می افزاید که او به رغم دانش بسیار، ناموثق است. مُفَضَّل ذَبّی، او را متهم می کند که با جعلیات استادانه اش سنت شعر بدوی را از بنیاد ویران کرده است. حماد را عموماً گردآورندۀ معلقات دانسته اند؛ موثق ترین حدس این است که حماد این هفت قصیدۀ جاهلی را از مجموعۀ معاویه نقل کرده است.

پیشنهاد کاربران

بپرس