حلم فرزند ابراهیم

[ویکی فقه] حلم فرزند ابراهیم (قرآن). حلم به معنای نگهداری نفس و طبع از هیجان غضب است، و به معنای عقل نیز آمده است، در قرآن کریم ، واژه حلم به کار نرفته، اما از مشتقات آن، حلیم ، پانزده بار آمده است، در قرآن کریم ، هم خدا و هم انسان ها با صفت حلیم مدح شده اند، در یازده آیه ، این صفت به خدا نسبت داده شده است و در بقیه آیات به پیامبران الهی ، یعنی حضرت ابراهیم ، فرزند ابراهیم (علیهما السلام) که خدا فرمان به ذبح او داده بود و حضرت شعیب .
فرزند بشارت داده شده به ابراهیم (علیه السلام) ، انسانی بردبار معرفی شده است: «فبشرنـه بغلـم حلیم؛ ما او (ابراهیم ) را به نوجوانی بردبار و پر استقامت بشارت دادیم.»
حلم
حلم به معنی خویشتنداری به هنگام هیجان غضب است، و از آنجا که این حالت از عقل و خرد ناشی می شود گاه به معنی عقل و خرد نیز به کار رفته، قابل توجه اینکه واژه حلیم پانزده مرتبه در قرآن مجید تکرار شده، ووصفی است برای خداوند جز در دو مورد که به صورت توصیفی برای ابراهیم و فرزندش در کلام خدا آمده است، و در یک مورد توصیفی است برای شعیب از زبان دیگران.